Το πραξικόπημα συνεχίζεται
Πραξικόπημα είναι κάθε ενέργεια που αποβλέπει στην ανατροπή της
νόμιμης τάξης με βίαια μέσα αλλά -γιατί όχι- και με ύπουλα, αφού το αποτέλεσμα
θα είναι το ίδιο, η ανατροπή της νομιμότητας. ‘Υστερα από την τουρκοκυπριακή
ανταρσία του 1963, ύστερα από το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου τον Ιούλιο
του 1974, ύστερα από την τουρκική εισβολή, η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να
αναγνωρίζεται ως κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ και αυτή παραμένει η μόνη
σταθερή ασπίδα προστασίας της ελληνικής κοινότητας της Κύπρου, του 82% του
πληθυσμού του νησιού. Κυπριακή Δημοκρατία είμαστε όλοι εμείς που παραμένουμε στις
θέσεις μας, γιατί πιστεύουμε πως έχουμε υποχρέωση στο παρελθόν και στο μέλλον
του τόπου, στα παιδιά και στα εγγόνια μας, υπερασπιζόμαστε το κράτος μας και
πιστεύουμε πως πρέπει να διατηρηθεί στη ζωή, για να συνεχίσει ο ελληνισμός να
υπάρχει σ’ αυτή τη γωνιά της γης.
Και όμως δεν είναι λίγες οι φορές που με λόγια και πράξεις πολλοί
ή λίγοι προσπαθούν να αμφισβητήσουν την κρατική μας υπόσταση, ρωτώντας για
παράδειγμα, «μα είναι η Κύπρος κανονικό κράτος;» Ή εξισώνοντάς το με το
ψευδοκράτος, με το εξυπναδίστικο , «τι ψευδοκράτος τι κλεφτοκράτος!»
Κανείς δεν αμφιβάλλει για τις αδυναμίες της κρατικής μηχανής
ή των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αλλά Κυπριακή Δημοκρατία είμαστε όλοι εμείς, και το
κράτος δεν καθρεφτίζει τίποτε άλλο παρά τους εαυτούς μας. Αδυναμίες του
αδυναμίες μας. «Μα για ποια Κυπριακή Δημοκρατία μιλάμε;», ρωτούν. Αυτήν του
1960, του ‘70, του ‘80 και πάει λέγοντας. Τη Δημοκρατία που σου στέλνει στο
σπίτι την επιταγή, κι εσύ ωραία ωραία την μασουλάς, χωρίς να ρωτάς τι και ποιο
κράτος σου την έστειλε. Πληρώνουμε φόρους, υπακούμε στους νόμους του,
περιμένουμε τις συντάξεις ή τα επιδόματα, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,
έχουμε δοσοληψίες με αυτό το κράτος, με την ταυτότητά του κυκλοφορούμε, κι αυτό
πρέπει να σεβόμαστε αλλά και να απαιτούμε να μας σέβεται, όσο κι αν είναι σαρανταπληγιασμένο,
γιατί κράτος δεν είναι αόρατες ουσίες αλλά συγκεκριμένοι άνθρωποι, που υπάρχουν
και λειτουργούν και λειτουργούμε κι εμείς και υπάρχουμε ως πολίτες.
Η Τουρκία ή οι Τουρκοκύπριοι έχουν απόλυτο δίκαιο στις απαιτήσεις
τους εναντίον μας; Τους ακούσατε καμιά φορά να λεν άλλα αντί άλλων, παρά να
υπερασπίζονται τα άδικα αιτήματά τους; Εμείς γιατί, στην τόση εξυπνάδα μας, να
αμφισβητούμε το κράτος μας, να υπερασπιζόμαστε θεληματικά ή άθελα τα δίκαια του
οχτρού, την ώρα που κινδυνεύουμε να εξαφανιστούμε από προσώπου της γης; Ύψιστο
δίκαιο είναι αυτές τις ώρες η σωτηρία της πατρίδας και όχι η απόδειξη της ορθότητας
των κομματικών μας θέσεων ή της δικής μας θεώρησης του κυπριακού. Αυτά μπορεί
να είναι θέματα για συζήτηση, στην πράξη όμως όλοι μας καλούμαστε να
υπερασπιζόμαστε το κράτος μας, την Κυπριακή Δημοκρατία, γιατί αυτή είμαστε
εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που πρέπει να μείνουν ριζωμένα εδώ που
έχουν τρισχιλιόχρονες ρίζες και να μην ξεριζωθούν με τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες
πραξικοπηματικές μας διακηρύξεις και ενέργειες.
Στέλιος Παπαντωνίου
