Στο Μαρί

Δεν γνώριζα κανένα κι ούτε ήταν ανάγκη, ήταν όλοι τους παιδιά μας, άκουσα όμως και το όνομα Βασίλης Κρόκος, ο πατέρας του ήταν μαθητής μου στη Λεμύθου, ψηλό ξερακιανό παιδί, ήσυχο και μελετηρό, τον παρακολούθησα ύστερα να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας στην αστυνομία, ήταν διευθυντής στη Λάρνακα- αν δεν απατώμαι-  όταν ήμουν κι εγώ, αργότερα ήρθε στη Λευκωσία, έφτασε πολύ ψηλά, έδωσε αμέσως την παύση, με το μεγάλο κακό που βρήκε την οικογένειά του, το λαμπρόν τζει που ππέφτει κρούζει. Δεν είναι να συζητά κανείς αν είναι ήρωες ή αντιήρωες, παιδιά που θυσιάστηκαν στο καθήκον, μια ολόκληρη ζωή δοσμένη στην πατρίδα, για τους άλλους.  Αιωνία η μνήμη είναι πάντα λίγο να το λέμε. Η τραγωδία ήρωες έχει, που τα βάζουν με την άγνωστη μοίρα, την πιο δυνατή. Στο καθήκον έπεσαν, τους κινδύνους τους διέβλεπαν, με το σώμα και την ψυχή πάλεψαν. Να μην μας ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Ανάπαυσον Κύριε μετά δικαίων τους δούλους σου.