Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και
γελούνε, να ετοιμάζουμε τα προεόρτια, να ψάλλουμε τα εσπέρια, ο καθένας στο
σπιτάκι του, ζωσμένος τ’ άρματα ενάντια στην αρρώστια, βγαίνουν άνθια, οι
βροχές δε λεν να κοπάσουν, κατεβάζουμε από το εικονοστάσι τις εικόνες των ηρώων
μας, νέα παιδιά στην αγχόνη, στα κρησφύγετα, οι στίχοι είναι εκεί και μας καρτερούν,
με εκατοντάδες ως τώρα μαθητές τους διαβάσαμε, και ξανά και ξανά, να ακούσουν
τον Διονύσιο, να δουν, να νιώσουν, εκεί στο Μεσολόγγι, όσα άνθια τόσα
ντουφέκια, άντε και τι σημαίνει αυτό και τι σημαίνει εκείνο, δες, άκου, μύρισε,
τα παιδιά σε εγρήγορση, το ποίημα κελαρίζει, και με σας και με σας και με σας,
τόσα χρόνια. Αθάνατη ποίηση, αθάνατε Διονύσιε.
