Ο Κανόνας
Τα χελιδόνια ήλθαν και πάλι στο νάρθηκα από την περασμένη βδομάδα, επιθεώρησαν την περσινή τους φωλιά, άρχισαν τα μερεμέτια, ένα σπιτικό όλο και κάτι θα χρειαστεί μακριά του τόσους μήνες, η εκκλησιά στη θέση της, οι πιστοί μια τέτοια νύχτα, πρώτο μεγάλο απόδειπνο, πολύ λίγοι, όπως ήταν πάντα, από τον καιρό που δεν είχαμε σόμπες στην εκκλησιά ούτε χαλιά το χειμώνα, τρία τέσσερα γερόντια μας συνόδευαν στο απόδειπνο και στα εσπερινά, ήταν και η πληθώρα του κόσμου με τη γιορτή του αγίου μας, δίσεχτο φέτος, μεγάλη δόξα, όπως μέγας και μέγιστος ο Ανδρέας εκείνος, «Ανδρέα σεβάσμιε και πάτερ τρισμακάριστε ποιμήν της Κρήτης», ο ποιητής του Μεγάλου Κανόνος, βαθύς, άμεσος στην επίδραση στις ψυχές μας, «ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με», και με τα λίγα κολλυβογράμματα αισθάνεται ο πιστός την ανάγκη για μετάνοια, ένας πλούτος γνώσεων, θεωρίας και πράξεως, αλλά προπάντων αυτή η αμεσότητα, η επανάληψη, όλος ο κανόνας μπορεί να πει κανείς πως είναι ανάπτυξη του «ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με», όσες εικόνες κι αν παράγει, όσες από τη γραφή σκηνές, παραδείγματα, επικλήσεις για μετάνοια πολύτροπες, σημασία στο τέλος έχει η αίσθηση που δημιουργεί, της ταπείνωσης, της συναίσθησης της αμαρτωλότητάς μας, της ανάγκης για μετάνοια. Ελέησόν με ο Θεός ελέησόν με.
Ας ήταν να γίνεται μια ανάγνωση στα σχολεία, ας ήταν να έπαιρναν οι άνθρωποι μια αίσθηση του ποιήματος, μια αίσθηση της βαθιάς συνείδησης της αμαρτίας και της ανάγκης για εσωτερικό έλεγχο. Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών, αλλά είναι κρίμα τέτοια κείμενα να μην βρίσκεται τρόπος να τα πλησιάσουν οι νέοι και οι πρεσβύτεροι, και να χάνουν άσκοπα τον καιρό με τις σελίδες τις κενές περιεχομένου.
Ζητήστε να διαβάσετε τον Κανόνα του Ανδρέου Κρήτης, μια ανάγνωση έστω, και νιώστε τον, μόνος του θα δράσει και θα επιδράσει. Καλό στάδιο.
Στέλιος Παπαντωνίου
