Ο σύγχρονος Προμηθέας δεσμώτης
Θαυμαστέ αετέ των τεχνολόγων, στο ένα χέρι το φορητό υπολογιστή στο άλλο το κινητό τηλέφωνο, μπροστά σε μια τεράστια οθόνη, καρφωμένος στον πολυποίκιλο βράχο του ο Προμηθέας σήμερα, διπλώνεται στην πολυθρόνα σε κάθε δάγκωμα του ιού, μόνος, χωρίς πρόσωπο ανθρώπου, χωρίς φωνή, έστω μελαγχολική, μια δαγκάνα τρομαγμένη αφειδώλευτα κατατρώει τα σωθικά του, το άνθος της όψης του αλλάζει, μακριά ο ήλιος δεν τον χαιρετά, ο Ήφαιστος τα έργα του θωρεί και τα μισεί, βδελύσσεται τη χρήση τους, το μέτρο γονάτισε, τα εσκαμμένα υπερέβησαν, ξερνούν ιοβόλες πύρινες γλώσσες, κίτρινος ο φόβος σπέρνει, θερίζει, πολλαπλασιάζεται, δύναμη καμιά δεν μένει στους θνητούς, περιμένοντας το άγνωστο, το φανταστικό τέλος. Πασσάλευε προς πέτραις, χτύπα με τη βαριά, κάρφωσέ τον στο βράχο, στη μαλακή του πολυθρόνα, στο άγνωστο κενό. Οράς θέαμα δυσθέατον όμμασι.
Ναι, μα, το της ανάγκης, αδήριτον σθένος, με τη δύναμη της ανάγκης, κανείς δεν τα βάζει,
Κι όμως, μέσα στα τόσα δεινά ο Αισχύλος ποιεί και φθέγγεται: ὦ δῖος αἰθὴρ καὶ ταχύπτεροι πνοαί, ποταµῶν τε πηγαί, ποντίων τε ἀνήριθµον γέλασµα, παµµῆτόρ τε γῆ, καὶ τὸν πανόπτην κύκλον ἡλίου καλῶ. ἴδεσθέ µ᾽ οἷα πρὸς θεῶν πάσχω.
Ω άγιε αιθέρα, κι ω γοργές φτερωτές αύρες, πηγές των ποταµών, των θαλασσίων κυµάτων χαµογέλασµα αναρίθµητο, κι ολωνών µάνα, ω Γή! και συ που όλα τα βλέπεις, Ήλιε, δείτε µ' εγώ, θεός, απ' τους θεούς τι πάσχω!
Υπομονή. Κι αυτό θα περάσει.
