Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020

τείχη


«Τείχη»



Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Αλλά εμείς δεν μπορούμε να το πούμε, από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως ο κρότος των κτιστών, θορυβωδώς μάλιστα μας ανακοίνωναν με πρώτο τον ίδιο τον αρχιμάστορα της χώρας, που πέτρα την πουρόπετρα μας έκτιζε τα τείχη, βλέπω σε εικόνες εκείνα έξω από τη Λευκωσία στον τουρκομαχαλά και τα λυπούμαι, γιατί ήταν ο περίπατός μας, με τα ποδήλατα, βγαίναμε από το άνοιγμα του Καϊμακλιού που λέγαμε, δηλαδή από Αυτοκρατείρας Θεοδώρας ευθεία, περνούσαμε από του Πρωτοπαπά το ιατρείο, ευθεία έξω, του Μαράκκου και αριστερά, και αμέσως δεξιά, άνοιγμα Καϊμακλίου, για κάποιον ανεξήγητο λόγο για χρόνια μετά την εισβολή εκείνη την περιοχή έβλεπα νύχτες και νύχτες στα όνειρά μου, ήταν που την στερήθηκα από το 64, ίσως. Λοιπόν, δεξιά ήταν το Συντεχνιακό ιατρείο και αριστερά του Τσιακλαγιάν το κέντρο, εκεί τα καλοκαίρια ήταν απόλαυση, πρώτα οι μυρουδιές από το γιασεμί, τα σουβλάκια και σεφταλιά που ετοιμάζονταν, και στο κέντρο κόσμος και κοσμάκης, Έλληνες και Τούρκοι, ήταν το πιο ξακουστό υπαίθριο κέντρο  - και με το δίκιο του - με μια υπέροχη ταχίνη, όπως τότε την έφτιαχναν χειροποίητη, καλοχτυπημένη με το σκορδάκι και το μαϊντανό της, κάμποσο λεμόνι, η ανοιχτοσύνη, η δροσιά του καλοκαιριού, έβλεπες μπροστά σου τα τείχη, συνέχεια των δικών μας, όχι πως ήταν τότε και τα δικά μας σε καλύτερη κατάσταση, άρχισαν να κατατρώγονται, και μπορούσες να σκαρφαλώσεις και ν΄ανέβεις αν ήσουν κάτω, τώρα το γήπεδο του Ορφέα, εκεί στο Γυμνάσιο της Παλουριώτισσας, ή να κατέβεις αν έπεφτε η μπάλα, γιατί εκεί στην τάπια παίζαμε, ή κάναμε γυμναστική, ή και εκδηλώσεις στο δημοτικό σχολείο αγίου Κασσιανού, τη δεκαετία του πενήντα, όταν ήταν καλός ο καιρός, τη γιορτή του δέντρου θυμάμαι, φυτέψτε δέντρα μες στις ρεματιές. Χωρίς να το θέλουμε, ανεπαισθήτως, λέει κι ο αρχιμάστορας της ποίησης, τα τείχη είχαν σημαδέψει τη ζωή μας και τα παιδικάτα μας.