Σύγχρονα παλιά ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΠΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Αυτές τις νύχτες, όπως κάθε χρόνο, βρήκαν πάλι τα παιδάτζια μας ευκαιρία να ρίξουν κροτίδες με την όρεξή τους, να ξετρελάνουν τον κόσμο τον έγκλειστο από τον φόβο του ιού, διερωτώμαι, παράγουμε εργαστηριακά κροτίδες, ή τις εισάγουμε με χαρτί και καλαμάρι και σφραγίδες επίσημες ή -και το χειρότερο- τις φέρνουμε από τα κατεχόμενα, δεν είναι η πρώτη φορά, και τι παιδιά κάναμε, και φταίνε οι γονείς, φταίει το σχολείο, στον Πρόδρομο έμεινε να ρίξουμε το φταίξιμο, αλλά, ψάχνοντας σήμερα για τη λέξη «έγκλειστος» -στον μόνο που την βρίσκουμε είναι στον άγιο Νεόφυτό μας- εκεί έγινε μια συζήτηση, λέει, να αυξηθούν τα μέλη της εγκλείστρας, κι ο άγιός μας τους λέει, εγώ από πείρα έμαθα πως αν φέρουμε εδώ απαίδευτους και μοχθηρούς και ανυπότακτους και μεμψίμοιρους, μόνο σκάνδαλα και φασαρίες θα έχουμε, μεμάθηκα πείρᾳ, ἀπό τε τῶν κοινοβιακῶν συστημάτων καὶ ἀφ’ ὧν ἔγραψα διαρρήδην ἐν τῷ ἑξακαιδεκάτῳ κανόνι μου, ὅτι ἡ τῶν πολλῶν καὶ ἀπαιδεύτων καὶ μοχθηρῶν καὶ ἀνυποτάκτων καὶ μεμψιμοίρων συναυλία πολλοὺς θορύβους τίκτει καὶ σκάνδαλα· αν όμως έρθουν θεοφοβούμενοι άνθρωποι, δεν φέρνω καμιά αντίρρηση, αλλά ως τους δεκαπέντε ή δεκαοχτώ, ἐὰν δέ τινες τοιοῦτοι καλοὶ προσφοιτήσωσιν ἄνδρες πρὸς δόξαν θ(εο)ῦ καὶ σ(ωτη)ρίαν αὑτῶν καὶ αὐξηθῇ αὐτῶν ἡ ποσότης, ὡς εἴπατε, οὐδ’ αὐτὸς δυσχεραίνω ἐν οἷς χαίρει θ(εό)ς. Μέχρι γοῦν τῶν ιεʹ ἢ καὶ τῶν ιηʹ ἡ ποσότης γενέσθω· και ο Θεός που τρέφει τους λίγους θα προνοήσει και για τους πολλούς καί, ὁ τοὺς ὀλίγους διατρέφων καὶ προνοούμενος, ρᾳδίως ἔχει διαθρέψαι καὶ τοὺς πολλούς, καὶ μάλιστα εἴ γε καλούς. Και να αναθέσουμε καθήκοντα στους καλύτερους για να είμαστε οι έγκλειστοι ανενόχλητοι Ἔστω δέ, ὁ τούτων θεοφοβώτερός τε καὶ συνετώτερος, οἰκονόμος, καὶ ἕτερος ὅμοιος, ἔστω δοχειάριος, ἵνα ὁ ἔγκλειστος τὸ ἀθόρυβον καὶ ἀνενόχλητον ἔχῃ διαπαντός.
Ευλογία κι αυτή, ό τι πας να πεις και να γράψεις, άλλος το έχει πει και γράψει πριν από σένα, και για τα παιδιά και για τους άτακτους και για την τάξη και την αταξία, την ησυχία και τον εγκλεισμό. Κι αυτό πολλές φορές -ας μην πως το βαρύγδουπο «με βασανίζει», ένας λαός με χιλιάδες συγγραφείς και κείμενα από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι δυνατόν να ασχολείται με απειροελάχιστα και να τα ξεζουμίζει με άχρηστες ασκήσεις και ερωτήσεις; Είναι δυνατόν ένα ολόκληρο χρόνο να διαβάζει το παιδί δεκαπέντε σελίδες κι αυτές με χίλιες δυο παρατηρήσεις; Κι όλος αυτός ο πλούτος της γραμματείας μας;
Ο Θεός μαζί μας.
