Προς υπενθύμισην
Κύριε,
Ο κόσμος
ξεχνά
Τ’ αεροπλάνα
που βομβάρδιζαν θανατικό
Τα γκρεμισμένα
σπίτια
Τα γυναικόπαιδα
στο ποτάμι και στις όχθες
Τα χτυποκάρδια
της βίας και τον πόνο
Όταν η θάλασσα
ξέβραζε χτηνωδία
Κι οι άνθρωποι
κούρνιασαν γονατισμένοι στην αδυναμία τους.
Κύριε,
Ο κόσμος
ξεχνά,
Που κρατούσε
το παιδί στην αγκαλιά
Διωγμένος από
την κάμαρα, το σπίτι, την αυλή, το χωριό, την πόλη του
Με απλωμένη
μπροστά του τη ρημαγμένη του ζωή
Άλλοι πήραν
τα βουνά
Άλλοι των
ομματιών τους σε ξένη γη
Κι ήταν πιο
ξένοι κάποτε κι οι λεγόμενοι δικοί.
Τα δέντρα
λύγισαν, τα ζώα ψόφησαν, πουλιά δεν απετούσαν
Λίπαναν τη
γη με τον αδελφό και τον πατέρα
Κι ύστερα τα
λεξικά βογγούσαν καινούργιες λέξεις
Πρόσφυγας,
αγνοούμενος, εγκλωβισμένος.
Οι φονιάδες
ήπιαν αίμα
Οι κλέφτες
χάρηκαν, οι κλέφτες έριξαν κλήρο
Οι κλέφτες
στρογγυλοκάθισαν στα σπίτια μας
Οι κλέφτες
έφεραν κι άλλους κλέφτες
Κλεφτότερους
Έκλεψαν τις εικόνες,
έκλεψαν τα ιερά
Κι ύστερα
οργάνωσαν την κομπανία
Κι έβαλαν
συρματόπλεγμα.
Η κλεψιά
θέλει το χρόνο της
Να χτίσει
κάνα τοιχαράκι
Να βάψει
κόκκινα τα κάγκελλα
Να μη
φαίνεται κλεμμένο το κλεμμένο.
Αυτά τα ξέρω,
θα μου πεις.
Ναι αλλά
πολλοί τα ξέχασαν.
Τα γράφω προς
υπενθύμισην.
Προς υπενθύμισην.
Στέλιος
Παπαντωνίου
