Σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.
Είναι πολύ απλό κι όλος ο κόσμος το ξέρει πως τον Θεό μπορούμε να τον δοξολογούμε και να τον ευχαριστούμε, να τον παρακαλούμε και να προσευχόμαστε σ’ Aυτόν μέρα και νύχτα, οποιαδήποτε ώρα, εν παντί καιρώ και τόπω, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Κύριε ελέησον, Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, ό τι ξέρει ο καθένας, όλες τις γλώσσες των ανθρώπων τις κατανοεί, φτάνει να έχουμε καλή καρδιά και καθαρή. Αλοίμονο αν τόσα χρόνια χριστιανοί, δεν ξέρουμε μια προσευχή να πούμε ή να πλάσουμε ή αν η προσευχή μας γίνεται σε καθορισμένη ώρα και τόπο. Έγραφα για το Υπουργείο Παιδείας πως νομίζει πως μόνο αυτό και τα σχολεία είναι πηγή γνώσεως. Αυτές τις μέρες και παράλληλα μπορούμε να κατανοήσουμε πως κι η εκκλησία είναι μεν ο τόπος του Κυρίου και της προσευχής μας, κανένας δεν την αρνείται, αλλά να που υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να προσευχηθούμε, όπως τους είπε ο ίδιος ο Χριστός πιο πάνω. Κλείσε την πόρτα σου, άνοιξε την καρδιά σου και προσευχήσου. Δεν είναι κοσμική σύναξη, δεν είναι επίδειξη. Εν τω κρυπτώ.
Στη γειτονιά και στην εκκλησιά μου έμαθα πως, όταν αυτά βρίσκονταν σε κίνδυνο, έκλειναν την εκκλησιά, μετέφεραν αλλού τις εικόνες και ό τι πολύτιμο, κι ύστερα, όταν βελτιωνόταν η κατάσταση, τα επανέφεραν, κι άρχιζε σταδιακά η ζωή στην εκκλησία να ξανανθίζει κι έτσι συνεχίζει το θαύμα εκεί να λειτουργεί. Μην ξεχνάμε και το δεκαπενταύγουστο του 74, πολλές εκκλησιές δεν λειτούργησαν, άρχιζε η δεύτερη εισβολή των Τούρκων, ένας ορατός εχθρός, τώρα ένας αόρατος. Κάτι παρόμοιο νιώθω πως γίνεται και τώρα. Ο κίνδυνος από τη συνάντηση πολλών σε ένα τόπο είναι μεγάλος, κανένας δεν ξέρει ποιον έχει δίπλα του, αν είναι φορέας του ιού ή αν δεν είναι. ‘Ηδη παραδείγματα και ιερέων έχουμε και ψαλτάδων και επισκόπου που περιορίστηκαν λόγω του ιού. Η εκκλησία βέβαια ως τόπος έχει τα μέσα της, το κάπνισμα δεν είναι τυχαίο, τα σκεύη και ό τι χρησιμοποιεί, εφόσον είναι τα γνήσια χάλκινα σκεύη και όχι ομοιώματα και μοδέρνα ψευδοαντίγραφα. Μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι είμαστε, ο καθένας τα δικά του προβλήματα υγείας, παίρνουμε τα μέτρα μας. Αγαπούμε τον συνάνθρωπό μας, τον Θεό μας. Καθαρή τη συνείδησή μας να έχουμε, θάρρος να έχουμε, πίστη πως όλα θα πάνε καλύτερα με τη βοήθεια του Θεού, που μας έδωσε τον νου, να τον χρησιμοποιούμε. Και ενώ σκεφτόμουν και έγραφα αυτά, διαβάζω την εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη. Το πιο σωστό που διάβασα: « Ίσως κάποιοι από εσάς αισθάνθηκαν ότι με τα δραστικά αυτά μέτρα υποτιμάται ή θίγεται η πίστη. Όμως αυτό που κινδυνεύει, δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός, αλλά οι Χριστιανοί μας, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι. Η πίστη μας είναι βαθιά θεμελιωμένη στις ρίζες του πολιτισμού μας. Η πίστη μας είναι ζωντανή, και καμμία έκτακτη κατάσταση δεν μπορεί να την περιορίσει. Εκείνο που είναι ανάγκη να περιοριστεί είναι οι συναθροίσεις, οι μεγάλες συγκεντρώσεις προσώπων, λόγω των έκτακτων συνθηκών. Να μείνουμε στο σπίτι…»
