Κυριακή 29 Μαρτίου 2020

θουκυδιδικά


ΘΟΥΚΥΔΙΔΙΚΑ

Και; Γιατί κριτική να σημαίνει να λέμε όλα τα αρνητικά και να μη βρίσκουμε τίποτε θετικό; Ξαναδιαβάζω τον Θουκυδίδη, την περίοδο του λοιμού, ύστερα από τόσο ύψος πολιτισμού στο οποίο οδήγησε την Αθήνα ο Περικλής και οι συν αυτώ, κι έρχεται ο Πελοποννησιακός πόλεμος και διαβάζεις για το λοιμό, μια περιγραφή άψογη, αλλά και ολοζώντανη, κινηματογραφική, βλέπεις μπροστά σου την αρρώστια, τους πάσχοντες, έχασαν κάθε ελπίδα, πρώτοι στη μάχη οι γιατροί αλλά και πρώτοι που νόσησαν μη ξέροντας, κι ύστερα κατέφυγαν στους μάντεις και στα ιερά, δεν μιλώ για σήμερα, τότε, κι ύστερα ο καθένας το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να επιβιώσει, διαγράφηκε το ήθος, ο πολιτισμός, οι αξίες, επεδόθησαν μετά πάθους σε κάθε ατιμία, δεν μιλούμε για τράπεζες και τραπεζίτες, άνθρωποι απλοί που είχαν μέσα τους το ένστικτο της επιβίωσης, το έφεραν ζωικώς στο φως, ποιος ζει ποιος πεθαίνει, τουλάχιστον όμως λέω, σήμερα στον τόπο μας δεν έχουμε τέτοια κρούσματα από τον απλό πολίτη, και υπομονετικός στάθηκε και υπάκουος στις εντολές, όχι από φόβο της τιμωρίας αλλά γιατί κατανοούν οι περισσότεροι τους κινδύνους, υπάρχουν βέβαια παρανομίες, καταγγέλλονται, τιμωρούνται, στιγματίζονται, το κράτος ακόμα κρατά, γιατροί επιστρατεύτηκαν, βοήθεια έρχεται αναζητείται αναμένεται, το κράτος είμαστε εμείς, όσο κι αν το πιο εύκολο είναι να του τα ψάλλουμε, όπως και να ΄χει το πράμα, ο Θεός να μην το δώσει να ζήσουμε το λοιμό των Αθηναίων, την αποκτήνωση, και ποιος Θουκυδίδης θα τον περιγράψει σαν εκείνον. ‘Άλλος καμός!