25 Μαρτίου

Ήταν κι αυτή η άνοιξη που κεντούσε κάθε κύτταρό μας στα δεκαπέντε δεκαέξι μας χρόνια, κι οι αγγλότουρκοι που μας πολιορκούσαν και μας θύμιζαν κάθε μέρα την ανάγκη για επαναστατική ελευθερία, εκείνοι με τα γκλοπς και τα δακρυγόνα, εμείς με τις φωνές για ένωση με την Ελλάδα, και τις γροθιές σφιχτές, με πέτρες και μπουκάλια, πρώτη μέρα που θα φορούσαμε στις παρελάσεις μόνο τα άσπρα πουκάμισα, στους πίνακες της τάξης ζωγραφίζαμε κάτι μεγάλες γαλανόλευκες, σπάθες και μυρσίνες και δάφνες, και πολλά τα Ζήτω για το έθνος, την πατρίδα, τον ελληνισμό μας, δόξα και καμάρι μας, ήταν τότε ο πολύς Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, «ο Βράχος και το Κύμα», μέριασε βράχε να διαβώ το κύμα αντρειωμένο… και θεατρικές παραστάσεις με τον Παπαφλέσσα και τις φουστανέλες, άλλοι από το πρωί στο εωθινό, ν’ αντιλαλούν σπίτια και δρόμοι και πλατείες, κι ένα κύμα ζωντάνιας, ελπίδας, δύναμης να μας συνεπαίρνει, όλα τα σπίτια σημαιοστολισμένα με την ελληνική μας σημαία, η διπλή γιορτή, ευαγγελισμός - ελληνισμός, τόσο καλά τα συνδυάζαμε, έτσι τα καταλαβαίνουμε ως τώρα κι έτσι τα νιώθουμε, ύστερα διαβάσαμε και περισσότερη Ιστορία, είδαμε και μάθαμε, μα όσα κι αν διαβάζαμε, τόσο πιο βαθιά μας συνειδητοποιούσαμε πως ο μύθος είναι φιλοσοφικότερος της ιστορίας, γιατί είναι λαϊκό δημιούργημα, της αγνής ψυχής, όπως το δημοτικό τραγούδι, κι η καρδιά πιο δυνατή από τον νου, έτσι τα ζήσαμε, έτσι τα ζούμε και τώρα, πιστοί στον άνθρωπο, το ψυχοσωματικό ον, με πολιορκούμενο τώρα το σώμα, μα ελεύθερη την ψυχή να τριγυρνά στα χρόνια μας και στους τόπους της ζωής μας και τίποτε να μην αρνιέται, όσο κι αν προσπαθούν να μας την ματαιώσουν μια ολόκληρη ζωή μας και να την αποδείξουν λανθασμένη, εμείς εκεί, άντε και πάλι, στον ρότσο μας με όλο το είναι μας, ξεροκέφαλοι που είμαστε!