καλό το θάρρος

Καλό είναι και το θάρρος κι η αισιοδοξία και η ελπίδα, μα να έχουν και καμιά βάση, ειδ’ άλλως, έτσι κι αλλιώς αιθεροβάμονες ήμαστε, αλλά δεν μπορούμε να παραμένουμε εσαεί, η κατάσταση είναι πια στο μαύρο ή στο κόκκινο, κατέβηκε στα τάρταρα, σημασία έχει ότι αυτός ο κόσμος που είδε κι έπαθε τόσα από το 1974 και εξής χάνει συνεχώς την ελπίδα, όλα σχεδιασμένα, να χτυπηθεί στη ρίζα, στο ήθος, να αποδεχτεί πως είναι άξιος δούλος, τίποτε δεν κάνει σωστά, τα οικονομικά, χάλια, τα πολιτικά, το ίδιο, από σοβαρά θανατηφόρα δυστυχήματα καθημερινά, τα κανάλια το χαβά τους, τα ναρκωτικά στα ύψη και στην κόλαση, οι συναλλαγές με τον κατακτητή αποκτημένο δικαίωμα, κάνουμε και διαδηλώσεις αν μας το αφαιρέσουν, ξεχνούμε πως ο Ντεκτάς το έδωσε κι αυτός το παίρνει όποτε θέλει, στο ίδιο καζάνι βράζουμε κόσμος και κοσμάκης, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, καταλάβαμε πως ήταν μια χούφτα επιτήδειοι στην οικονομία, ηθικής υπόστασης μάλλον κατωτάτου  επιπέδου, του μαυρανάφεντου αέρα, τσίπα ντροπή δεν είχαν, φελλοί της αναξιοκρατίας, αφού αξιοκρατία και κόμματα δεν συνυπάρχουν, μας βαράθρωσαν τα μέσα, οι φιλικοί και οικογενειακοί τυφλοπόντικες  κατάφαγαν περιουσίες, μάσησαν οικόπεδα και πολυκατοικίες, ή τα ΄καμαν κτήματα στο εξωτερικό, τα λεφτά του κόσμου που τα ’βαζε στην μπάντα ή στην μπάνκα για την κακή περίσταση εξανεμίζονται, τρέχει ο καθένας και με το δίκιο του να τα πάρει, όσα μπορέσει, όσα διασώσει, κατάντια για να φτύνεις, κι ο σουλτάνος έρχεται ενάτη Ιουλίου- παρακαλώ- να μας υπενθυμίσει πως ο πολιτισμός του είναι της σφαγής, όποιος σηκώσει κεφάλι του το κόβουν, δεν είναι δυνατόν να μην είσαι μουσουλμάνος, τούρκος, υπήκοος του σουλτάνου, μα υπάρχει ή είναι δυνατόν να υπάρχει άλλος και να μην είναι εξτρεμιστής, γκιουλενιστής, τρομοκράτης,  κατά τα άλλα διακηρύσσει πως χτυπά την τρομοκρατία, κι  η δημοκρατία, μεγάλη λέξη, μια μπουκιά την κάνει, στον κόρφο μας αναγυιώναμε φίδι φαρμακερό, όσοι το ανάγυιωναν και ήλπιζαν, σημασία έχει πως πια οι απελπισμένοι είναι περισσότεροι από τους ελπίζοντας, οι κοροϊδευόμενοι περισσότεροι από τους κοροϊδεύοντες, κι είμαστε κατά τα άλλα υποχρεωμένοι να ζήσουμε σ’ αυτό τον τόπο, τον βλέπουμε και δεν τον αναγνωρίζουμε, μια μαύρη κουλούρα στο στομάχι, κι υπάρχουν και χειρότερα. Φαίνεται.

ί