Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου
Σημασία έχει πως, άνθρωποι που νομίζεις πως είναι
καλλιεργημένοι, μορφωμένοι, διαβασμένοι, γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά
και συμβουλεύουν, βρίσκονται υπεράνω, όλα τα ξέρουν, για όλα και όλους κρίνουν,
όλοι αυτοί, δέχονται να γίνουν φερέφωνα ξένων, να συνεργαστούν στο να
περισυλλέξουν λέξεις που καίνε, γιατί καμένος είναι ο τόπος κι οι καρδιές μας,
δυστυχία και αδικία ζούμε κατάσαρκα σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια, κι όμως,
ανέχονται την κατεύθυνση στο λεξιλόγιό τους, πιστεύουν, τόσο ανόητοι, πως αν
αλλάξουν τις λέξεις θα επιτύχουν κι ένα καλύτερο κόσμο, συνύπαρξη του φονιά με
το θύμα του, γιατί του άλλαξε τη λέξη και δεν τιμώρησε το φονιά, τίμησε τον
κλέφτη και δεν απέδωσε το κλεμμένο σπίτι στον ιδιοκτήτη του. Οι λέξεις
κυβερνούν τον κόσμο, σωστά, μα να έχουν και το αντίκρισμά τους στην
πραγματικότητα, όχι να διαστρέφουμε την πραγματικότητα με άλλες λέξεις, κι αυτή
να είναι από κάτω σαθρή και μίζερη και άδικη και ματοβαμμένη. Ζουν στον ίδιο
τόπο με μας; Παρακολουθούν πως κάθε μέρα ενταφιάζουμε απομεινάρια νεκρών μας αγνοουμένων,
σ΄ένα κασελάκι ένα ελάχιστο απομεινάρι αγαπημένου, που τον περίμεναν οι δικοί
του σαράντα τόσα χρόνια; Μιλούν, παρακολουθούν τον κόσμο τους, ή ζουν σε ένα
φτιαχτό από άλλους σύμπαν, και πιστεύουν πως θα πείσουν όλους εμάς που ζούμε το
άδικο, να δεχτούμε πως με λέξεις θα λύσουν το πρόβλημα; Το ίδιο βέβαια κάνουν
κι οι πολιτικοί τόσα χρόνια, πόσα και πόσα δεν μας είπαν και δήλωσαν και
έγραψαν για να μας πείσουν πως ζούμε μόνο σε εφιάλτη και πως αν αλλάξουμε τις λέξεις
θα τον κάνουμε όνειρο θερινής νυχτός, ανάμεσα σε λούλουδα και κύματα δροσιάς!
Το γλωσσάρι είναι μια μικρογραφία της μεγάλης απάτης για λύση του κυπριακού, μια
εφεύρεση για ηλιθίους που νομίζουν πως όλοι κερδίζουν, κανένας δε χάνει, κι όμως
απαιτούμε να ζήσουμε ως άνθρωποι ελεύθεροι και αξιοπρεπείς, γι’ αυτό και
απαιτούμε να σέβονται τη νοημοσύνη μας. Στο τέλος κάποτε θα καταλάβουν πως η δική
τους νοημοσύνη είναι κάτω του μετρίου, κι η ανθρωπιά τους των αναξίων.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του
τόπου, άνθρωποι που εργάζονται και εκφράζονται υπηρετώντας αξίες και ιδανικά,
και δεν είναι λίγοι. Τους διαβάζουμε, τους συγχαίρουμε, συμπαραστεκόμαστε στον
αγώνα τους, που θα δικαιωθεί, δεν γίνεται. Η αλήθεια δεν κοιμάται ούτε
αφανίζεται, όσες προσπάθειες και χρήματα κι αν εξαγοράζουν τους απατημένους.
Τουλάχιστον αν συνειδητοποιήσουν την απάτη, θα αποκτήσουν έστω λίγη αυτογνωσία.
Στέλιος Παπαντωνίου
