Το «προεδρικό»
Πρόεδρος μιας ποδοσφαιρικής
ομάδας δεν ονομάζει, Μουσταφά μου, προεδρικό το σπίτι του. Κι αν είναι δικό σου!
Αν δεν είναι κλεψιμιό, γιατί τα περισσότερα σπίτια στο θεωρούμενο χωριό σου
κλεψιμιά είναι, τα πήρες διά της βίας το 74 και τώρα το γιορτάζεις, με μια
μεγάλη τουρκική σημαία πάνω από το χωριό μου και μιαν άλλη, αγνώστου
εθνικότητας, γιατί δεν υπάρχει τέτοια, μόνο μια χώρα αναγνωρίζει το εξάμβλωμα,
τι να κάμουμε, δεν θα αναγνωρίσουμε εμείς πρώτοι τα ανύπαρκτα για να σε
ευχαριστήσουμε, άσε που σου βρίσκουν τόσα κόλπα να το παίζεις από μουκτάρης «πρόεδρος»,
βγάζεις κι αστυνομία με στολή, της επιδεικνύουν
και ταυτότητα, στα σπίτια τους θέλουν να παν, να τους κεράσουν καφέδες, αν τους
αφήσουν να μπουν, και φοβούνται μην τους
λαπορτάρεις στη διαδρομή με το παραμικρό, να σου πληρώνουν και προστίματα!
Το λοιπόν, γιορτή ελευθερίας και
ειρήνης, λέει, τι ελευθερίας, για ποιαν ελευθερία μιλάς, από τους εγγλέζους ελευθερώθηκες
με τον αγώνα της ΕΟΚΑ, με τις στερήσεις των Ελλήνων της Κύπρου μπήκες στην
Ευρώπη και το παίζεις ευρωπαίος, τα λεφτά τους τα θέλεις, όχι όμως το κεκτημένο
τους. Από τι ελευθερώθηκες, που πήγες ν’ ανοίξεις το στόμα και σου είπε εκείνος
ο πιο ενεκδιήγητος από σένα σουλτάνος, «ακούν τ’ αφτιά σου τι λέει το στόμα
σου;» Και το έκλεισες, γυάλισες με τη γλώσσα τα παπούτσια του, ένα χεσμένο
φαίνεσαι πάντα σαν τον αντικρίζεις, αυτός πληρώνει, καλά να πάθεις, βαλτός
είσαι, ένας εγκάθετος που λέει και το γλωσσάρι! Ελευθερία με τον Ερντογάν
λιγάκι δύσκολο φαντάζει, πόσοι δημοσιογράφοι στη φυλακή, πόσοι δικαστικοί,
πόσοι εκπαιδευτικοί, πόσοι στρατιωτικοί, μιλιά τσιμουδιά!
Κι η ειρήνη τι σου φταίει, το πιο
ανίδεο κορίτσι, την σέρνουν κι οι από δω κι οι από κει, όλοι οι ζελέδες σ’
αυτήν καταφεύγουν, ειρηνούλα με σαράντα χιλιάδες στρατιώτες στα σκέλια της, με
χιλιάδες εποίκους, και να προσεύχεσαι στα τζαμιά, μην ξεχνάς, εκατομμύρια
στοιχίζουν, κι οι χοτζάδες κι οι ιμάμηδες, χάθηκες μέσα στους έποικους, το ξέρεις
και το αναγνωρίζεις μα τι να πεις, να όψεται το δίκαιο του ισχυρού, καλά το ’παιξες
στην αρχή «κυπραίος», ήπιες τις ζιβάνες σου, έφας το σουτζούκο σου, ξεγελάς για
λίγο καιρό, δεν μπορείς να ξεγελάς τους πάντες για πάντα!
Την ειρηνούλα μάλλον δεν την
πειράζουν, συμφέρει σαν λέξη πολλούς, αλλά εκείνη την ελευθερία τα μάτια της βγάζουν.
Γιατί άλλοι την λατρεύουν, άλλοι θυσιάστηκαν γι’ αυτήν. Στο σπιτάκι σου να
καλείς τους φίλους σου, και προπάντων μη μου το λες «προεδρικό». Κλέφτη, ε
κλέφτη!
