15 Ιουλίου
Σήμερα, λέω, είναι η καλύτερη μέρα να σκοτώσει ο Αχιλλέας
τον Αγαμέμνονα, τον συγκρατεί όμως η Αθηνά, τον αρπάζει από τα μαλλιά, μην τον
σκοτώσεις, άλλοι θα τον σκοτώσουν στο τέλος, η γυναίκα του κι ο Αίγισθος, κι αυτούς
ο Ορέστης κι η Ηλέκτρα. Καλύτερα, λέω, είναι μέρα να σκοτώσει ο Αγαμέμνονας τον
Αχιλλέα, άλλοι όμως περιμένουν, έχει το αδύναμό του σημείο, την πτέρνα. Μας τρώει
η αχίλλειος πτέρνα, δεν μαθαίνουμε κι ούτε θα μάθουμε, ο Αχιλλέας κι ο
Αγαμέμνονας δεν μας δίδαξαν, το πραξικόπημα κι η εισβολή δεν μας διδάσκουν,
νομίζουμε πως αν τα βάλουμε ο ένας με τον άλλο θα βγάλουμε το άχτι μας, θα
δικαιωθούμε, φορούμε τα γυαλιά που μας έδωσαν στο κόμμα, το μυαλό μας βουρκωμένο,
μεγάλη υπόθεση να το καθαρίσουμε, μέσα σε τόσο αίμα πνίγηκε, σε τόσο πόνο,
χάσαμε την μισή πατρίδα, και τώρα τι; Μας έμεινε η άλλη μισή; Έχουμε ακόμα καιρό;
Πόσα χρόνια ακόμα χρειαζόμαστε να πούμε ας συνεργαστούμε, να βάλουμε μια κοινή
γραμμή κι όλοι να την ακολουθήσουμε, να σώσουμε την πατρίδα; Τι τα κάμαμε τα
παιδιά, τι κάμαμε τα εγγόνια, να μην έχουν πατρίδα, να ξεσπιτωθούν, να
υποδουλωθούν, να ζουν υποτακτικοί και ραγιάδες, γι’ αυτό τα γεννήσαμε; Ο σκοπός
των ανθρώπων είναι η ελευθερία και στο
άλλο του νομίσματος η ευθύνη. Τούτο σημαίνει να γδυθούμε της αμαρτίας το ντύμα
που μας βαραίνει βρεμένο στο εγώ μας, στο κόμμα μας, στους χειρότερούς μας, που
περιμένουν να μας καταβροχθίσουν, ν’ αναλάβουμε την ευθύνη για όσα έγιναν, όσα
γίνονται, όσα θα γίνουν. Δώσε Θεέ μου να βρούμε τη δύναμη! Δεν έχουμε άλλο καιρό!
Στέλιος Παπαντωνίου
