Στέλιος
Παπαντωνίου
Ο ΤΕΛΕΙΟΣ
ΠΑΤΗΡ
Το δεξί μου
μάτι, Κύριε,
Κάθε μέρα
πολλαπλασιάζεται
Το αφαιρώ
και επανέρχεται
Το εκβάλλω εις την γέενναν και ανατέλλει.
Το δεξί μου σκάνδαλο
στο χέρι μου
Και δεν ξέρω
το συμφέρον μου.
Ο λόγος
πονηρός.
Ραπίσματα στη
δεξιά σιαγόνα και δεν στρέφω την άλλη
Μου κλέβουν
το χιτώνα και δεν τους δίνω το ιμάτιο
Με αγγαρεύουν
ένα μίλι και δεν πάω μαζί τους δυο
Αποφεύγω να
δανείζω
Μισώ τους εχθρούς
μου
Τον ήλιο και
τη βροχή σου
Μόνο για
μένα,
Το ατελέστατο
των όντων.
Κύριε συγχώρα
με.
Αρέσκομαι στις
ατέλειές μου.
Ειλικρινά.
