Στέλιος Παπαντωνίου
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΗΜΩΝ
Η καρδία μου
στο φυτώριο
Εύοσμα μικρά
και μεγάλα
Γέρνουν τα
κεφαλάκια ψιθυρίζουν
Ηλιοτρόπια.
Η αγάπη δεν
είναι φτερωτά πουλιά
Σε κενά
αέρος
Το κλάμα της
Ραχήλ στη Ραμά
Το σπίτι μας
ήταν ωραίο
Παίζαμε με
τα γειτονόπουλα
Μείναν πίσω
γιαγιά και παππούς στο κοιμητήρι.
Η καρδιά δε
διανοείται
Σπαράζει, βογκά,
Σφουγγάρια
τα δάκρυα
Κι ο
θησαυρός κι η καρδιά
Διορύσσονται
και κλέπτονται
Στην παρούσα
ώρα.
Κύριος οίδε
στη μέλλουσα!
