Στέλιος Παπαντωνίου
ΚΥΠΡΙΟΝ ΜΥΡΟΝ
Την έβλεπε να παίζει με τα κύματα
Την ώρα που’ πεφτε σταγόνα σπέρματος μες στα νερά
Πρόβαλλε τα μαλλιά της, βυθιζόταν
Κρύπτο την είπε, να την έχει συντροφιά
Με τις Ώρες και το
Ζέφυρο
Την αρπάζει από τη
χαίτη
Αστράφτει κάλλος φωτεινό μες στους αφρούς
Κύπρος ή Κύπρις Αφροδίτη.
Χαμογέλιο Κρύπτου σε ροδί κοχύλι
Κύπριον μύρον αναθέτει στη θεά
σε φωταυγές τα μαλλιά να ξεϋφαίνει
κι η Αερία
Ζέφυρο μόσχου στον αέρα γιασεμιά
Ωσμε τη
Βηθανία εκείνω τω καιρώ
Με Ασκαλώνας κύπρο γυνή αμαρτωλή
βάφει τα μαλλιά
Κι Αλάβαστρον μύρου βαρυτίμου
καταχέει στου ραββί την κεφαλή.
Ταφής τα προεόρτια, είπεν Εκείνος,
και ο εποίησε, κήρυγμα αγγελικό
της γυναικός ανάμνηση.
Γέννηση της πατρίδας μου, του Κυρίου μου ταφή
μύρου ευωδίας
εις ανάμνησιν.
