Στέλιος Παπαντωνίου
Της ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
Σαράντα
μέρες καθ’ οδόν ο Ηλιού προφήτης
από καψάκη ύδατος, φωνή απ’ αγγέλου στόμα,
τα
σωθικά στερέωσε εγκρυφία ολυρίτη
Κι ήλθε το πνεύμα
κραταιό διάλυσε τα όρη
Κι απέ σεισμός και πυρκαγιά
Κι αύρα λεπτή
που φώνησε
Φωνή Κυρίου.
Σαράντα χρόνια η
μάνα μου στις σιδερές κροκάλες
Σκίζουν τα
δόντια κοφτερά
Λιανά την
τεμαχίζουν
Κάθονται στο
τραπέζι της τρων αετοί τα σπλάχνα
Βροντά κι αστράφτει
δεν ακούν
Τα μωραμένα
τέκνα.
Ούτε φλασκί από
νερό ούτε στάχτινη πίττα
Παρά μονάχα του
σπιτιού κλειδιά τα ξεχασμένα
Του χρυσοσώτηρος
λαμπρή
Της φωταυγούς εικόνας
καμιά τους μεταμορφωση
Γέρνουν γονατισμένα
Ολονυχτίς ασπούδαστα
λογιούνται και δεν κράζουν
Βοήθεια την Παναγιά
και τους αγιούς μαρτύρους
Που είδαν τη
μεταμόρφωση
τα πρόσωπά τους λάμψαν
να δώσουν νου και
φώτιση και στη μαυροσεντούκα
ν’ αστράψει Κύριος ο Χριστός Σωτήρας των ανθρώπων.
