Στέλιος Παπαντωνίου
Του Δεκαπενταυγούστου
Αρχαιόθεν ωραία
Μ’ερυθροστιλβωτά πορφυρά
μ’ εγχάρακτες γραμμές
αγγεία
κι ύστερα από τόσες
τουρκοκρατίες
συρματοπλέγματα στη
νεκρή ζώνη
σκύφοι, λεμβόσχημες πυξίδες
σαν αυτές που καρφώσαν
τον εχθρό
στον παιδικό μας κήπο
με τα ζωόμορφα τανκς,
πτηνόμορφα γεράκια,
ξιφοειδή φωτιά στα
σπλάχνα.
Σε σένα προσπέφτω
Δεκαπενταύγουστο
βρεφοκρατούσα και
κουροτρόφος
μέρες της τρομακτικής
μας σεισμικής
και της θείας σου
κοίμησης
σώσε τούτο τον τόπο
βαθύτατα δικό σου
από τη γέννηση
μ’ αποστόλους εκ
περάτων
ετήσιες σπονδές στην
ταφή σου
στην εκκλησιά της
γειτονιάς μου
όταν αρχίζουμε να
ψάλλουμε το δοξαστικό των εσπερίων
οκτάηχο, δίχορο, υπερένδοξο.
