Στέλιος Παπαντωνίου
Ούτος εστίν
Πόσο απαρατήρητος περνά απ΄
ανάμεσό μας
Μόνο Εκείνος ξέρει
Κι εμείς αδιάβαστοι περιμένουμε
ν’ ακούσουμε
Βαθιά στις γαλαρίες το «Ούτος
εστίν
Ο Υιός μου ο αγαπητός.»
Δεν είναι σανιδόσχημο ειδώλιο
Κτέρισμα σε τάφο
Αδελφός μας είναι
χωρίς ληξιαρχικές πράξεις
και δεν τολμούμε να του σπογγίσουμε τα πόδια
Να τον βαφτίσουμε στον ποταμό
Να πληρωθεί πάσα δικαιοσύνη.
Σε μεγάλα πλεχτά καλάθια
κουβαλούσε ο παππούς στη Φουκάσα τα σκαρπίνια
Έπλενε τα πόδια των εργατών στα
ορυχεία
Έπαιρνε τον άξαμο και δοκιμή στη
δοκιμή
Ταίριαζε το ποθούμενο.
Στις μέρες μας, αγγεία απ’
αλάβαστρο
Χρυσά κοσμήματα στους τάφους μας
Ελκύουν τους ληστές
Στεκόμαστε στα πτερύγια των
τραπεζών
Και περιμένουμε ν’ ακούσουμε
μια φωνή που δεν υπάρχει
Αφανισμένη από μας
Από τις ακοές Κι από τις γαλαρίες
μας.
