Στέλιος Παπαντωνίου
Εις ληστάς
περιέπεσεν
Δεν περιέπεσαν σε ληστές
Ούτε κι η Ιεριχώ περισφιγγόταν από σάλπιγγες στα τείχη
Παρά μόνο κάτι πυραύλους απρόκλητους
Που κατέβαιναν στις αυλές των νηπιαγωγείων
Έμπαιναν στις αίθουσες των νοσοκομείων
Βρίσκαν προπάντων τα παιδιά
Που’ παιζαν ποδόσφαιρο
Όπως τότε στην τάπια με τα τουρκόπουλα
Κι ύστερα το ρίχναμε στον πετροπόλεμο
Μετά γυρίσαμε από τη Χαλκίδα με μια γενειάδα
Να πάμε στα φυλάκια
Να σταθούμε στα παρατηρητήρια
Να θρηνήσουμε στα ερείπια της δικής μας παιδικής χαράς.
Ο χρόνος έχει μεγάλα νύχια
Κι όσο χαράζει τόσο βρίσκει
Ως τη μεγάλη χαρακιά που χώρισε την πατρίδα στα δυο
Και δε συγκολλιέται.
