Στέλιος Παπαντωνίου
Τον έσχατον κοδράντην
Ερχόμαστε, Κύριε, να προσφέρουμε στο θυσιαστήριό Σου
Και βροντάς,
«Ύπαγε διαλλάγηθι τω αδελφώ σου».
Και πώς να σε ικετέψουμε
Που η μάνα του σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό μας;
Ασφυκτιούμε
Και χρωστούμε , δεν μπορούμε ν’ αποδώσουμε ούτε τον πρώτο
Ούτε τον έσχατο κοδράντη.
Χρωστούμε στη δική μας μάνα
Φάγαμε τη μισή περιουσία της μετά πορνών και τελωνών
Ασελγούντες οιδιποδίως
Ανεχόμενοι και σιωπούντες.
Τα τέκνα μας ανευρίσκονται στις ανασκαφές
Τα θάβουμε σε θολωτούς τάφους αργοπορημένοι
Καταθέτουμε στεφάνους μαραμένες δάφνες
Προεκλογικούς εναποθέτουμε στις κασέλες τους.
Ποιος ο πρώτος και ποιος ο έσχατος κοδράντης;
Παρήλθαν πολλές κεραίες από του νόμου.
Μας απομένει ο υπηρέτης, ο κριτής κι η φυλακή.
