Κλεοπάτρα Μακρίδου
«Πρέσβυν ἆρ’εἰσδέξομαι πάτερ»
Ποιήματα
Λευκωσία 1998
Ο σεβασμός της θυγατέρας στον νεκρό πατέρα, ενδύεται στη
συλλογή αυτή την ποιητική στολή, για να εκφράσει τη ζωή, την προσφορά, την
οφειλή.
Ι Η ορφάνια του
μικρού παιδιού, πατέρα αργότερα, το φυσικό περιβάλλον, η πρώτη αντίστασή του
στο θάνατο κι ο αγώνας του για απελευθέρωση από τα όποια δεσμά, η καταφυγή του
στο ναό και στην Παντάνασσα, μεταδίνονται στα παιδιά του ως ιδανικά ζωής στο
σκλαβωμένο νησί. Στρατιώτης των ελληνικών αγώνων κατά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο,
αιχμάλωτος, επανερχόμενος επιδίδεται στον αγώνα για επιβίωση και ανατροφή των
παιδιών μέσα στις περιπέτειες και τις αγωνίες, με τη μικρή τότε θυγατέρα να
παρακολουθεί και να βιώνει την περίοδο του αγώνα επί αγγλοκρατίας. Σημαδιακά γεγονότα συνταράζουν και σφραγίζουν την κόρη, παραμυθικά διδάγματα την
οδηγούν, θεμέλια τίθενται, πρόσφορο το έδαφος για να φυτρώσει ο σπόρος του
καλού στην εξορία της και στην πάσχουσα Πατρίδα.
II Οι περιπέτειες του πατέρα, ο γάμος του,
προπάντων όμως ο πόνος της ξενιτεμένης κόρης αναβλύζουν πηγαίους λυρικούς
στίχους που υπερβαίνουν την όποια αλλού
στο ποίημα πεζολογία.
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
ΙΙΙ Ένας κομμός της αρχαίας
τραγωδίας απαντάται κι εδώ, ο νεκρός πατέρας σπέρνει το σπόρο της ποίησης κι η
ραγισμένη και θλιμμένη φωνή της θυγατέρας
προσκομίζει στίχους συγκλονιστικούς.
ΥΜΝΟΙ
IV Η Κλεοπάτρα Μακρίδου κατορθώνει στον ύμνο
αυτό να συμπυκνώσει στη μορφή του πατέρα κάθε ιερό και όσιο, την Ιστορία και
Μυθολογία, την Ηθική και υπέρβαση στα ανώτερα στρώματα της ανθρωπιάς, με
μοναδικό σεβασμό και άσβεστη μνήμη.
V Στον τελευταίο ύμνο εισέρχεται η μνήμη της νεκρής
φίλης, που μαζί με τον πατέρα ταυτίζονται σ΄ένα τριπλό θάνατο, της ποιήτριας, της
φίλης και του πατέρα. Ταύτιση ζωής και θανάτου, των ιδεών και της έμπρακτης
εφαρμογής τους στη ζωή, σ’ ένα ελεγείο,
εξοδίους ύμνους επιταφίους, σε ένα λυρικό ξέσπασμα της θυγατρικής αγάπης
προς τον πατέρα, όπως της Ιφιγένειας προς τον Αγαμέμνονα της αρχαίας τραγωδίας.
Στέλιος Παπαντωνίου
