ΕΛΕΝΑ ΤΟΥΜΑΖΗ ΡΕΜΠΕΛΙΝΑ- ΜΟΝΑ ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ
MARGINALIA ΠΟΙΗΣΗ –ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΩΝΕΣ
Ο Πρόλογος της Μ.Σ.Θ.
δεν είναι μόνο κατατοπιστικός αλλά συλλαμβάνει και εκφράζει την ουσία
της συνεργατικής αυτής ποιητικής συλλογής.
Η Έλενα χαρίζει ένα σημειωματάριο στη Μόνα.
«Κρατούσε και η ίδια ένα. Η πρότασή της μια αλλιώτικη
πρόκληση: Να γράψουμε ποιήματα, τα οποία να εκδώσουμε σε ένα βιβλίο με τον
τίτλο «Δυο γυναικείες φωνές»…. διπλή αυθόρμητη κυοφορία… μια συνοδοιπορία
πνευματική, που ο καρποί της οφείλονταν στον ιδεατό αναγνώστη, που αποτελούσε η
μια για την άλλη. Κι όταν διαβάζοντας κάποιες λατινικές φράσεις συνάντησα τη
λέξη marginalia, δηλαδή
«σημειώσεις στο περιθώριο» και την ανακοίνωσα ως τίτλο στην Έλενα, νιώσαμε κι
οι δυο ότι ταίριαζε στον στόχο που θέσαμε. «Ποικίλματα εν τη ώα» κατά τους
αρχαίους.
Μ’ αυτά τα ποιήματα που γράφτηκαν αιχμαλωτίζοντας την
ποιητική στιγμή κι εκφράζοντας ό τι μας συγκινούσε ή ενυπήρχε μέσα μας, στο
περιθώριο της ροής της καθημερινότητας, μπορούσαμε πια να προχωρήσουμε στην
έκδοση.
…οι ευαισθησίες και η θεματολογία της καθεμιάς αφέθηκαν
ελεύθερες χωρίς η έμπνευση να δεσμευτεί. Δυο φωνές , λοιπόν, γυναικών που γράφουν
αναζητώντας την ουσία του κόσμου και το βαθύ νόημα της ζωής κάθε ανθρώπου.»
Η κάθε λέξη -μεστή περιεχομένου- εκφράζει ό, τι η συλλογή: την ποιητική στιγμή,
το ενυπάρχον στην καθεμιά, την ελεύθερη θεματολογία, την ελευθερία, το
αδέσμευτο, την αναζήτηση της ουσίας του κόσμου, την προσπάθεια σύλληψης του
βαθύτερου νοήματος της ζωής του ανθρώπου. Μια συλλογή με πολύ το φιλοσοφικό
υπόβαθρο και την κατάληξη, έκφραση της γυναικείας ευαισθησίας και
προβληματισμού.
Η Έλενα Τουμαζή Ρεμπελίνα έδωσε τίτλο στις δικές της
συλλήψεις ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ-ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ ενώ η Μόνα Σαββίδου Θεοδούλου
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, τίτλοι που αποδίδουν την οπτική
γωνία από την οποία βλέπει η καθεμιά την ουσία των πραγμάτων.
Η επιτυχία της συλλογής – εκτός της ποίησης που κρύβει και
φανερώνει- έγκειται στη συλλειτουργικότητα των δύο, την αλληλοσυμπλήρωση, τον
πραγματικό διάλογο που διεξάγεται στη σφαίρα του υψηλού. Μπορεί βέβαια ο
καθένας που το θέλει να διακρίνει τη φωνή της καθεμιάς, τον προβληματισμό και
την εκφραστική της δύναμη, σημασία όμως έχει το όλον των δύο ποιητριών και το
ολικό επιπέδου αποτέλεσμα.
Η ελευθερία ως υπέρβαση εαυτού και φιλανθρωπία, αγάπη του
άλλου, απελευθέρωσή του, ήδη η Έλενα είχε μπει στα βαθιά νερά, η Μόνα αεί
φιλοσοφούσα με την ποίηση, είναι ακόμα στην παραλία, απολαμβάνει το παιχνίδι, ενώ
η άλλη σφαδάζει από τις ακραίες των όντων στιγμές, το θάνατο και τον έρωτα. Η
πεπειραμένη της ζωής γνώρισε και τον έρωτα και την αγάπη, μέσα στο σκότος οι
λέξεις φέγγουν, η μια κραυγάζει τη ζωή, η άλλη τη μνήμη.
Ο συνταραγμός του μυστηρίου της γυναίκας, όπως τον ζει βαθιά
και δυνατά η Έλενα, χτυπά στο βράχο της φιλοσοφημένης ηρεμίας της Μόνας. Το
δίστιχο «Εσύ, λες, ένα σκοτεινό πηγάδι η ψυχή. Εγώ βλέπω ένα πολύφωτο στον
ουρανό.»
Τελειώνω αυτά τα ελάχιστα για μια βαθιά διαδική ποιητική
συλλογή με το πρώτο ποίημα της Μόνας Σαββίδου Θεοδούλου
Πίσω από κάθε ποίημα
Πίσω από
κάθε ποίημα
κρύβεται
μια
προσφυγιά.
και το τελευταίο της Έλενας Τουμαζή Ρεμπελίνας
Προφητικόν
Εκείνο που
σταυρώνεται
Είναι η
σάρκα.
Πάνω της
στεριώνουν
Τα πνεύματα
των άλλων,
Χαράζονται
οι ηδονές των άλλων
Γύρω της
στροβιλίζεται
Ο κυκλώνας
των συμβόλων,
Ιδρύονται οι
ταυτότητες,
Γράφεται η
Ιστορία.
Ω, να
ριζώσει
Ο τρίτος
οφθαλμός!
Η μνήμη να
καλπάσει ελεύθερη.
Ως την Πηγή.
Να γυμνωθεί
Το λαμπερό
κουκούτσι
Με το άνθος
του Νου.
Και η
θάλασσα γαληνεμένη
Να ενώσει τα
όντας με τους Θεούς τους.
Αποδίδουν
και τα δύο τον προβληματισμό, την ποιητική έκφραση, την οπτική γωνία, τις
ευαίσθητες χορδές της καθεμιάς και τον παλμό με τον οποίο τις κρούουν.
