Αλέξανδρος
Μπορεί κι άλλοι να θέλησαν να σώσουν από την πορνεία κόρες,
ή από τα καμπαρέ αρτίστες, με την αγάπη τους, ο Αλέξανδρος, ως εορτάζων τη δεκάτη του αυτού μηνός Ιουνίου, την
Αντωνίνα έσωσε από το πορνείο, εκεί την έκλεισαν γιατί δεν ειδωλολάτρευε,
σταλμένος από τον Κύριο ο Αλέξανδρος, της έδωσε το χιτώνα του, βγήκε σωσμένη,
μα ύστερα συνέλαβαν και τους δυο, στη Μικρασία και στον Πόντο κάτι παρόμοιο
γινόταν, ήταν Έλληνας, ήταν Χριστιανός, ήταν Αρμένης, σκοτώστε τον, βασανίστε
τον πρώτα, ατιμάστε τον, βάλτε φωτιά στη συνοικία τους, αλείψτε τους πίσσα να
καούν, αυτά οι πισσοκόχλαστοι, μα ο δικός μας ήταν άλλος άνθρωπος, ο κύριος
Αλέξανδρος, υιός ιερέως, του Παπαχριστόδουλου, αδελφός του Παπαευτύχιου, νέος ήρθε
στην εκκλησιά μας, με το ποδήλατο πηγαινοερχόταν, ήμουν οκτώ χρονών όταν με
πήρε από το χέρι ο παππούς Στυλλής και με οδήγησε στο ψαλτήρι, εδώ θα μπαίνεις
κάθε Κυριακή, ψηλός ο θρόνος του ιεροψάλτη, κι εγώ από κάτω, έβαζε το χέρι ο
Αλέξανδρος στο κεφάλι μου, με χειροθετούσε, έμαθα να ισοκρατώ, κι ύστερα σιγά
σιγά να ψάλλω μαζί του, δούλευε τότε σε καπνοβιομηχανία, Διανέλλου και Βεργοπούλου, κάπνιζε, μα πολύ νωρίς κατάλαβε πως δεν κάνει
το κάπνισμα για ιεροψάλτη, μια φωνή δυνατή, εκτέλεση τέλεια, παρόλα τα λίγα του
γράμματα ήθελε πάντα να καταλαβαίνει τι
έλεγε, για να εκτελεί καλύτερα και με βάση το νόημα, έτρεχε στις άλλες εκκλησιές μόλις τελειώναμε εμείς, να ακούσει
ψαλτάδες, να αρπάξει θέσεις, «έτσι το ’ λεγε στη Φανερωμένη ο…, έτσι το άκουσα
από τον…», γεννημένος ψάλτης, ανέβηκε
στο ψαλτήρι στα δεκαπέντε του, κάπου στην Κυθρέα, αυτός από το έξω Μετόχι, με
οικογένεια σιγά σιγά σεβαστή, με σπουδασμένα τα παιδιά του, αργότερα κουβαλούσε
κάσες τις μπύρες στου Φωτιάδη, ένας τόσο ταλαντούχος άνθρωπος, μια τέτοια φωνή,
μοναδική, κι έκανε το χαμάλη, κάτι
χερούκλες που του έκανε το επάγγελμα, στην εκκλησιά τακτικός, ούτε κι όταν οι
Τούρκοι πολιορκούσαν τη γειτονιά δεν έμεινε μακριά της, ποτέ του δεν αρρώστησε,
μόνο μια χρονιά δέχτηκε τις πιέσεις να πάει με την Ελένη του στους αγίους
Τόπους, εσύ θα με αντικαταστήσεις, είχαν μια κρυφή σχέση με τον άγιο Κασσιανό,
και ποιος δεν αγαπά τον άγιό μας. Εξήντα
χρόνια μας έψαλλε, μια φορά στα πρώτα χρόνια, του κουβάλησε ο Μακάριος ο Γ΄ τον
μακαριστό Θεόδουλο Καλλίνικο, να ψάλλει αυτός στη θέση του, μπήκε κατ’ ευθείαν
στο ιερό, μακαριότατε, εδώ εγώ είμαι ο ψάλτης, δεν επιτρέπω να ψάλλει κανένας άλλος
στον τόπο μου, μην του θίξεις την ψαλτική δεινότητα, και με το δίκιο του, ήξερε
την αξία του, είχε στην ψαλτική το γνώθι σαυτόν, στα βαθιά του γερατειά μας έψαλλε
ακόμα, ώσπου αποφάσισε πως ήταν καιρός να απέλθει εν ειρήνη και εν πλήρει δόξη, ο Θεός θα τον χαίρεται
σίγουρα στο ψαλτήρια εκεί πάνω, ο καθένας έχει τα κομμάτια που εκτελεί με
ιδιαίτερη αγάπη, δεν θα δυσκολευτεί να διακρίνει
το τάλαντον. Ζωντανή η μνήμη του.
