Ήχος πρώτος, εωθινόν δεύτερον
Τέλειωσαν όλα με την κάθοδό μας στην καθημερινότητα, ήταν
ομαλή, δεν είχαμε αναταράξεις, στο τέλος χειροκρότησαν τα παιδιά τον πιλότο,
από τα ψηλά βουνά πρασινισμένα, κατεβαίνουμε σε ερημικά μονοπάτια, ήρεμα, οι
επαναλήψεις δεν είναι ποτέ ακριβώς οι ίδιες, παραλλάσσει ο ήχος, οι κλίμακες άλλες
κάθε φορά, μέσα στη ομοιότητα το ανόμοιο, το ποικίλο, η σοφία των πατέρων, την
απολαύσαμε και σήμερα, βγήκαμε ωραία ωραία, αποχαιρετήσαμε κάτι περιστέρια στα
κεραμίδια, τα δέντρα σαν πρώτη φορά να τα βλέπαμε που σκαρφαλώνουν πάνω από τα
σπίτια, φουντωτά στην διάφορη πρασινάδα τους, ίσως οι φοινικιές να είναι το
γνώρισμα της γειτονιάς, της περιοχής, ένα φτερό στο καπέλο του παρελθόντος, στο σπίτι η απαιτούμενη ηρεμία, στη γωνιά του
ο καθείς, καιρός συγκέντρωσης ύστερα από την τύρβη των μαθημάτων, το τρέξιμο της
εγγονής να προλάβει την ύλη, όλα να τα
μάθει σε μια χρονιά, κι έτσι βγήκαμε ειρηνεμένοι, πήραμε τις εφημερίδες μας,
κάτσαμε στη σκιά των δέντρων να διαβάσουμε, να χαζέψουμε τους περιπατητές, τα
μικρά παιδάκια που παίζουν ξέγνοιαστα στον κήπο, κοντά στη λιμνούλα με τα
νούφαρα, είναι καλός ο καιρός, στη θερμοκρασία του ανθρώπου ανάλογο το αεράκι,
χαϊδεύει, δεν ενοχλεί, κάπου ένα άρωμα αναδύεται, μια εκκλησιά είναι κοντά, ως
ευωδία πνευματική, τριγυρίζει στον αέρα χελιδόνι, με το κελάδημά του, τη μυστική
ροή των σκέψεων που περιμένουν το έναυσμα, έτσι να κατέρχεται η γαλάζια μέρα,
να απλώνει τη γαλήνη της σαν νύχτα, μέσα στη σιγή, για να μας υπενθυμίσει πως η
επανάληψη είναι μητέρα των επιστημών, είναι μέσο εξοικονόμησης δυνάμεων, είναι ο
ρυθμός του κόσμου, όταν βρίσκει την ισορροπία του ύστερα από τα
σκαμπανεβάσματα, ύστερα από τις κορυφώσεις και τις ψυχικές κάθετες ραβδώσεις. Ας
μπούμε στο ρυθμό της, ουδέποτε μηχανική, πάντα ζωντανή και σκερτσόζα, η
εξοικονομούσα επανάληψη. Ήχος πρώτος, εωθινόν δεύτερον.
