Τις ημέρες εκείνες, ύστερα από τις πολλές διαδηλώσεις και τα
δακρυγόνα, την ελληνική σημαία που σκαρφάλωνε από δημοτικά σε γυμνάσια, οι
εγγλέζοι έκλεισαν πολλά σχολεία, ανάμεσα στα πρώτα στη Λευκωσία το Παγκύπριο,
ήλθαν οι μέρες των εξετάσεων, ο νους ανέμιζε στα μπαλκόνια, στα σπίτια των
δασκάλων μας κρυφό σκολειό, μα ο νόμος απαιτούσε εξετάσεις, σ’ όποιο μεγάλο
χώρο να συγκεντρωθούμε, ήταν τότε το σπίτι του Σεβέρη, εκεί στο Δημαρχείο, στο
δημόσιο κήπο της πλατείας Μεταξά, μια τεράστια σκάλα, ο κατάλληλος χώρος να
κάτσουμε στα σκαλοπάτια να γράψουμε Γεωγραφία,
κάτι για τη Θήρα ρωτούσε, ήταν κι η θήρα ήταν κι η θύρα, ένα πέλαγο η
σύγχυση, τόσες θίρες, και δεν άλλαξε το σύστημα εξήντα πέντε τόσα χρόνια,
διπλώνονται τα εγγόνια, κάτι λέξεις ολοκαίνουργιες μαγεύουν, συγχύζουν,
χαζεύουν, όπως μπροστά στις βιτρίνες του Άριστον και του Μπάτα και της Κυπριακής
Εταιρείας, που ψάχναμε το πιο φτηνό παπούτσι, μια παρασάγγα άχρηστα κι
αχρηστεμένα, ποιος να δώσει αέρα στα πανιά του νου να ταξιδέψει, καλοκαίρι
καιρό! Τα καημένα!
