Σε γκρεμό κρέμουμαι βαθύ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Είναι τόσο μεγάλη λοιπόν η ευκαιρία, ώστε πρέπει να προλάβουμε να κλείσουμε το κυπριακό, για να συζήσουμε με την άλλη κοινότητα, που κρατιέται από τη φούστα της μάνας της, που την εκμεταλλεύεται για να γίνει η μεγάλη κυρία της γειτονιάς; Φτάσαμε στο χείλος της αβύσσου, το είδαν με τα ίδια τα μάτια τους οι μετέχοντες στις συσκέψεις στο εξωτερικό, από το ένα θέρετρο στο άλλο. Κι ο γενικός γραμματέας περίμενε τους εκπροσώπους του κι αυτοί φορούσαν τον μανδύα του ειρηνοποιού, ξέροντας πολύ καλά πως βάραιναν στο ζύγι της αδικίας.
Υπέστημεν παράνομη εισβολή; Μάλιστα. Μας έδιωξαν από τη γη, τα σπίτια και τις περιουσίες μας; Μάλιστα. Κακοποιούν ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολιτισμό αιώνων; Μάλιστα. Η Τουρκία ύστερα από τις εκλογές με τον πανίσχυρο πια Πρόεδρο θα κάμψει αυχένα ή ους και θα ακούσει τις φωνές μας; Όχι. Κι εμείς πώς συμπεριφερόμαστε; Ραγιάδες των ραγιάδων πολλοί, μπαινοβγαίνοντας στην κατεχόμενη γη μας, καζινόβιοι, νυχτόβιοι, έμποροι της παρανομίας και της φτηνής βενζίνης. Και το εσωτερικό μέτωπο; Του ετοιμάζουν γλωσσάρι ή γλωσσοδέτη, και μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Ύστερα από το Γκραν Μοντανά και ύστερα από την σωτήρια για μας την τελευταία στιγμή κατάληξη των συνομιλιών, δεν γκρεμιστήκαμε πλήρως, εκεί μας οδηγούσαν, η αριστερά αρχίζει κατά μέτωπον την επίθεση στον ίδιο τον πρώην σύμμαχό της, το δυσακελ δεν βγήκε τυχαία στους δρόμους και στους τοίχους. Και τώρα ακόμα αυτό παρακολουθούμε, το ύφος έμεινε ύφος κι η διαμάχη των δηλώσεων καθημερινή. Ο καθένας να λέει τα δικά του, το βάραθρο είναι μπροστά μας και δεν αποφασίζουν να το αντικρίσουν, ο Πολύφημος στη σπηλιά του ευφραίνεται και περιμένει να του χορέψουν διζωνικό δικοινοτικό καρτσιλαμά, πού θα παν, η φάκα δεν έχει διέξοδο, τα δυο μεγάλα κόμματα βάδιζαν στην αρχή χέρι χέρι, τώρα η αριστερά κατηγορεί με πάθος τη δεξιά, ότι μιλά τη γλώσσα του ενδιάμεσου, κι εκείνος ο ενδιάμεσος βραχνιασμένος, μόλις ακούεται η φωνή του, ποιος εκπροσωπεί όλους όσοι θέλουν την ελευθερία σ’ αυτό τον τόπο, μοναχικοί καβαλάρηδες κατάντησαν!
Είναι μια κυρά κάπου στην Αμερική και περιμένει το σινιάλο, να ρθει να βάλει τάξη στο χάος, είναι ένας γενικός γραμματέας ίδια Πυθία, άλλα λεν τα ψηφίσματα, άλλα λέει προφορικά, αλλιώς κωδικοποιούνται, άλλος άλλα καταλαβαίνει, άλλος άλλα, ό τι συμφέρει στον καθένα, ένα «κανονικό κράτος» έχει καταντήσει να είναι το όνειρό μας, θερινής πράγματι νυκτός. Πολλοί επαναλαμβάνουν τους στίχους του Παλαμά, «και καρτέραγε τον τούρκο να την πάρει», ό τι χειρότερο για την ψυχολογία, την εποχή μας και την ύπαρξή μας.
Η εισβολή ήταν παράνομη, τα αποτελέσματά της είναι παράνομα, η Κυπριακή Δημοκρατία νόμιμο κράτος μέλος ΟΗΕ και ΕΕ υπέστη επίθεση, κατακρατούνται διά της βίας εδάφη της, καταπατούνται ανθρώπινα δικαιώματα, απειλείται σχεδόν καθημερινά με πλοία και κανόνια. Δεν μπορεί να εξισώνεται το παράνομο μόρφωμα με το νόμιμο κράτος, χιλιοειπωμένα και αχώνευτα και από πολλούς ελληνοκύπριους ακόμα, που το παίζουν υπεράνω. Το δημοψήφισμα του 2004 έδειξε τη δύναμη και τη θέληση του λαού να ζήσει μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας, μέσα στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, χωρίς στρατούς κατοχής, χωρίς επεμβάσεις, με μια διακυβέρνηση που να ενδιαφέρεται μόνο για το καλό των Κυπρίων. Αν δεν είναι αυτά τα σχέδια του σουλτάνου, αν δεν είναι αυτά τα σχέδια των τουρκοκυπρίων, αν δεν είναι αυτά τα σχέδια των κομμάτων μας, προς τι οι συνομιλίες, σε μια προδιαγεγραμμένη καταστροφική πορεία; Είναι δυνατόν οι απλοί πολίτες να ανησυχούν και τα κόμματα να υπνώττουν; Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία να ρίξει λίγο φως στο πυκνό σκοτάδι;
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Είναι τόσο μεγάλη λοιπόν η ευκαιρία, ώστε πρέπει να προλάβουμε να κλείσουμε το κυπριακό, για να συζήσουμε με την άλλη κοινότητα, που κρατιέται από τη φούστα της μάνας της, που την εκμεταλλεύεται για να γίνει η μεγάλη κυρία της γειτονιάς; Φτάσαμε στο χείλος της αβύσσου, το είδαν με τα ίδια τα μάτια τους οι μετέχοντες στις συσκέψεις στο εξωτερικό, από το ένα θέρετρο στο άλλο. Κι ο γενικός γραμματέας περίμενε τους εκπροσώπους του κι αυτοί φορούσαν τον μανδύα του ειρηνοποιού, ξέροντας πολύ καλά πως βάραιναν στο ζύγι της αδικίας.
Υπέστημεν παράνομη εισβολή; Μάλιστα. Μας έδιωξαν από τη γη, τα σπίτια και τις περιουσίες μας; Μάλιστα. Κακοποιούν ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολιτισμό αιώνων; Μάλιστα. Η Τουρκία ύστερα από τις εκλογές με τον πανίσχυρο πια Πρόεδρο θα κάμψει αυχένα ή ους και θα ακούσει τις φωνές μας; Όχι. Κι εμείς πώς συμπεριφερόμαστε; Ραγιάδες των ραγιάδων πολλοί, μπαινοβγαίνοντας στην κατεχόμενη γη μας, καζινόβιοι, νυχτόβιοι, έμποροι της παρανομίας και της φτηνής βενζίνης. Και το εσωτερικό μέτωπο; Του ετοιμάζουν γλωσσάρι ή γλωσσοδέτη, και μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Ύστερα από το Γκραν Μοντανά και ύστερα από την σωτήρια για μας την τελευταία στιγμή κατάληξη των συνομιλιών, δεν γκρεμιστήκαμε πλήρως, εκεί μας οδηγούσαν, η αριστερά αρχίζει κατά μέτωπον την επίθεση στον ίδιο τον πρώην σύμμαχό της, το δυσακελ δεν βγήκε τυχαία στους δρόμους και στους τοίχους. Και τώρα ακόμα αυτό παρακολουθούμε, το ύφος έμεινε ύφος κι η διαμάχη των δηλώσεων καθημερινή. Ο καθένας να λέει τα δικά του, το βάραθρο είναι μπροστά μας και δεν αποφασίζουν να το αντικρίσουν, ο Πολύφημος στη σπηλιά του ευφραίνεται και περιμένει να του χορέψουν διζωνικό δικοινοτικό καρτσιλαμά, πού θα παν, η φάκα δεν έχει διέξοδο, τα δυο μεγάλα κόμματα βάδιζαν στην αρχή χέρι χέρι, τώρα η αριστερά κατηγορεί με πάθος τη δεξιά, ότι μιλά τη γλώσσα του ενδιάμεσου, κι εκείνος ο ενδιάμεσος βραχνιασμένος, μόλις ακούεται η φωνή του, ποιος εκπροσωπεί όλους όσοι θέλουν την ελευθερία σ’ αυτό τον τόπο, μοναχικοί καβαλάρηδες κατάντησαν!
Είναι μια κυρά κάπου στην Αμερική και περιμένει το σινιάλο, να ρθει να βάλει τάξη στο χάος, είναι ένας γενικός γραμματέας ίδια Πυθία, άλλα λεν τα ψηφίσματα, άλλα λέει προφορικά, αλλιώς κωδικοποιούνται, άλλος άλλα καταλαβαίνει, άλλος άλλα, ό τι συμφέρει στον καθένα, ένα «κανονικό κράτος» έχει καταντήσει να είναι το όνειρό μας, θερινής πράγματι νυκτός. Πολλοί επαναλαμβάνουν τους στίχους του Παλαμά, «και καρτέραγε τον τούρκο να την πάρει», ό τι χειρότερο για την ψυχολογία, την εποχή μας και την ύπαρξή μας.
Η εισβολή ήταν παράνομη, τα αποτελέσματά της είναι παράνομα, η Κυπριακή Δημοκρατία νόμιμο κράτος μέλος ΟΗΕ και ΕΕ υπέστη επίθεση, κατακρατούνται διά της βίας εδάφη της, καταπατούνται ανθρώπινα δικαιώματα, απειλείται σχεδόν καθημερινά με πλοία και κανόνια. Δεν μπορεί να εξισώνεται το παράνομο μόρφωμα με το νόμιμο κράτος, χιλιοειπωμένα και αχώνευτα και από πολλούς ελληνοκύπριους ακόμα, που το παίζουν υπεράνω. Το δημοψήφισμα του 2004 έδειξε τη δύναμη και τη θέληση του λαού να ζήσει μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας, μέσα στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, χωρίς στρατούς κατοχής, χωρίς επεμβάσεις, με μια διακυβέρνηση που να ενδιαφέρεται μόνο για το καλό των Κυπρίων. Αν δεν είναι αυτά τα σχέδια του σουλτάνου, αν δεν είναι αυτά τα σχέδια των τουρκοκυπρίων, αν δεν είναι αυτά τα σχέδια των κομμάτων μας, προς τι οι συνομιλίες, σε μια προδιαγεγραμμένη καταστροφική πορεία; Είναι δυνατόν οι απλοί πολίτες να ανησυχούν και τα κόμματα να υπνώττουν; Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία να ρίξει λίγο φως στο πυκνό σκοτάδι;
