Είναι τώρα πενήντα
χρόνια που το σπίτι μας στη Μόρφου το πατούν οι Τούρκοι, εμείς μόλις ένα δυο χρόνια
το χαρήκαμε, με το περβόλι γύρω γύρω, τις μυρουδιές των πορτοκαλιών, ήταν ένας απόφοιτος
ίγκλις σκουλ ο αρπάξας, με φίλους συμμαθητές του ελληνοκυπρίους, τους καλούσε
στο σπίτι πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα, αργότερα τα μάθαμε, πήγε μόνο μια φορά
η γυναίκα με τα παιδιά, να τους δείξει το σπίτι, έφερε μαζί της ένα άλμπουμ των
φωτογραφιών του γάμου μας και τα πτυχία της, έκτοτε σιωπή, δεν ξέρουμε αν ζουν
ή απέθαναν, οι εκ Πάφου ορμώμενοι καταλαβόντες.
Και τώρα που ο
πρόεδρος, με μικρό, γιατί μικραίνει και ο άνθρωπος βαθμηδόν, αποφάσισε να
ετοιμάσει προσφορές στους τουρκοκυπρίους, λέω να του εισηγηθώ να μας φορτώσει τους
επιζώντες πρόσφυγες στα αυτοκίνητα της κυβέρνησης και να μας πάρει στα σπίτια μας,
με βούρτσες και μπογιάδες, με τσιμέντα και κουγκριομηχανές, με μαστόρους
υδραυλικούς και ηλεκτρολόγους, να πάμε στα σπίτια μας, να τα μερεμετίσουμε, να
τα μπογιατίσουμε, να τα καθαρίσουμε, να τους δώσουμε ένα γερό χέρι, προσφορά στους
άρπαγες, στους κλέφτες, στους ληστές των περιουσιών μας, να το δουν και οι
οηέδες και να επιβεβαιώσουν πως είμαστε για κλάματα, πως από αξιοπρέπεια σκίζουμε!
