Ο ΡΟΥΛΛΗΣ
Ο Ρούλλης
ήταν παιδί της γειτονιάς, δίπλα στην εκκλησιά μας καθόταν, μια ευτυχισμένη
κάποτε οικογένεια, με τη γιαγιά, τη μάνα, τον πατέρα, τις αδελφές, ώσπου σιγά
σιγά έφυγαν οι μεγάλοι, η αδελφή παντρεύτηκε στην ξενιτιά, έμεινε με την
Κωνσταντία την μικρή, σ΄ένα σπίτι παλιό αρχοντικό, με τις καμάρες και την
πουρόπετρα.
Από μικρός
έδειξε πως δεν έμοιαζε στα άλλα παιδιά, είχε τη δική του σφραγίδα, γύριζε στα
φυλάκια σαν μεγάλωσε και ζητούσε τσιγάρο από τους φαντάρους, δεν μιλούσε πολύ,
ερχόταν στην εκκλησιά τα εσπερινά του Σαββάτου, πάντα η Κωνσταντία όταν έκαμνε
γιορτές τον μνημόνευε, ο μόνος αδελφός, κι αυτή μάνα κι αδελφή, να προσφέρει ό
τι μπορούσε στην εκκλησιά μας.
Ήταν
υπάκουος στην Κωνσταντία ο Κυπριανός, το όνομά του θύμιζε τη σχέση τους με το
Μένοικο, καταλάβαινε πως από αυτήν εξαρτιόταν, αυτή τον έπλενε, τον σιδέρωνε,
του κρατούσε ζεστό το φαγητό, κι όταν τα Σαββατόβραδα βγαίναν μαζί για καμιά
βόλτα, κάθονταν να απολαύσουν τα καλά της ζωής. Μια μοίρα που την κρατούσαν με
αξιοπρέπεια, αναγνωρισμένη αξία η Κωνσταντία.
Και τώρα
φεύγει ο Ρούλης, το μεγάλο σπίτι φαίνεται ακόμα πιο κενό, η γειτονιά φτωχαίνει,
αυτοί κράτησαν εκεί από γεννησιμιού τους, ακρίτες της Λευκωσίας.
Ο Θεός να
δίνει δύναμη στην μοναχική πια αδελφή να μακαρίζει τον μικρό αδελφό, τον
Ρούλλη.
Συλλυπητήρια
και στην Τασούλα, εκεί που βρίσκεται στην ξενιτιά, και που ποτέ δεν ξέχασε τα
αδέλφια της, καθημερινή σχεδόν σύντροφός τους με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας.
Αιωνία σου
η μνήμη, αγαπητέ Κυπριανέ
