Άγις Χαραλαμπίδης, Δειλινές Ανταύγειες, ποιήματα, εκδόσεις
Αριστοτέλους, Λεμεσός 2017
Με τα ποιήματα της συλλογής οδηγούμαστε στο λυκόφως της ζωής,
μια περίοδος αρχίζει, ευχόμαστε να είναι μεγάλη, να απολαύσει ο άνθρωπος τους καρπούς
των μόχθων του, πρίν το μεγάλο κι άγνωστο τέλος. Το πικρό χιούμορ, η γνώση και
η πείρα, παρακολουθούν και σχολιάζουν στιγμές της ζωής, με την καθημερινότητα
να λαμβάνει τη δέουσα θέση της, ποιητικά δοσμένη. Ο ποιητής, ένας ευαίσθητος
παρατηρητής και σχολιαστής, σοφός έγινε, με τόση πείρα, μπορεί να εκφράζεται με το στυφνό γλυκό χαμόγελο
και την ειρωνεία, ενώ η ζωή συνεχίζει να πορεύεται στον ίδιο δρόμο, με τα ίδια
προβλήματα κι ερωτήματα. Οι πρεσβύτεροι παρατηρούν άλλα, τις αξίες, το ήθος, τα
αιώνια και άυλα, που βρίσκουν σε μικρές λεπτομέρειες, σε υστερόγραφα και
περιθώρια. Η γενική εικόνα παραμένει, διορθώνεται, ο καλλιτέχνης αγρυπνά. Η ώρα
που ο ποιητής αναπολεί, θυμάται αγιασμένα πρόσωπα, πατέρα, μητέρα, φίλους και μικρά
σημάδια της αγάπης. Πληροφορίες που θα ‘μεναν στις εφημερίδες αν δεν άγγιζαν χορδές,
χαρές μικρές από τα παιδάκια και τα καθημερινά, που όμως μας ταξιδεύουν στο
χρόνο και στα βάθη της ψυχής μας.
Η ευγενής ποίηση του Άγι Χαραλαμπίδη στις Δειλινές
Ανταύγειες.
Στέλιος Παπαντωνίου
