Το την Πόλιν σοι δούναι
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Πάλιν Ερντογάν μαίνεται πάλιν ταράσσεται, ζητεί την κεφαλήν
πάντων των μη μουσουλμάνων επί πίνακι, λανθάνονται οι Αμερικάνοι, λανθάνονται
οι Ευρωπαίοι, λανθάνονται οι Έλληνες, λανθάνονται οι Ελληνοκύπριοι, χαιρετά με
τα τέσσερα δάχτυλα αλα ερντογάν, ένα κράτος- μία γλώσσα- ένα έθνος- μια
θρησκεία, ο παντουρκισμός να επικρατήσει επί γης, όπου μουσουλμάνοι και τούρκοι
όπου τούρκοι και άρχοντες της γης, οι λοιποί σκλαβάκια, ραγιάδες, υπόδουλοι, η
τουρκοκρατία να επανέλθει, το όνειρο να πραγματοποιηθεί, να απλωθεί επί γης το κόκκινο
πέπλο της αδικίας, των πρώτων και των δεύτερων, των κυβερνώντων και των υπηκόων
απανταχού του τουρκισμού, κι έξω από την αγια Σοφιά τα πλήθη των αλλοφρόνων κραυγάζουν,
δεν έχουν τεμένη, να προσευχηθούν στον πάνσεπτο ναό του Ιουστινιανού, της του Θεού Σοφίας, όπως την
αποφράδα εκείνη μέρα, με το άλογο να μπαίνει ο πορθητής, με τα αμερικάνικα
αεροπλάνα ο Ερντογάν και με τους ρωσικούς πυραύλους, αλλά κάπου κάποιοι τον
σταματούν, αυτός κραυγάζει, το Αιγαίο δικό του, οι ενεργειακοί πόροι ανά την
Μεσόγειο, τους ορίζει, γκρίζες ζώνες, επιτελεία εργάζονται πυρετωδώς, πώς να
καταβροχθίσουν τον άλλο, πώς να υποτάξουν, αυτή η νοοτροπία, κι εδώ ακόμα,
αλοίμονο σ’ όσους δεν το κατάλαβαν από καιρό, η μειονότητα να υπερβεί την
πλειονότητα, να την διοικεί, να έχει λόγο και στις γιορτές και στα πανηγύρια της
και στους πόρους και στις αποφάσεις της, δεν την αναγνωρίζει την Κυπριακή
Δημοκρατία αλλά της είναι εγγυήτρια δύναμις, εγγυάται την ύπαρξη ενός ανύπαρκτου
-κατά την άποψή του-, ο αρχιστράτηγος, πρώην ή τέως ή νυν, απαγορεύει στο
φερέφωνό του εδώ να έχει άποψη, τα αυτιά του απέχουν από το στόμα του, και
πολλοί δικοί μας, λύση να είναι, να επανενώσουμε την πατρίδα, μεγάλη υπόθεση να
βρίσκεις τις λέξεις, για ένωση πολέμησαν για επανένωση δεν θα συγκινηθούν; Και
φερεφωνούν και υποστηρίζουν και αλαλάζουν, η αντιπολίτευση, οι μόνοι
ορθοφρονούντες, με το εγγεγραμμένο χαμόγελο, δώστε τα πάντα, άμυνα δεν
χρειάζεται, στρατεύματα εισβολής δεν πειράζουν προς το παρόν, μπορεί να μην τα
λεν έτσι, υπάρχει τρόπος να λέγονται και να παραπλανούνται οι ακούοντες, κι όμως
όλοι αντιλαμβάνονται πως άλλες υποχωρήσεις δεν χωρούν, ο γκρεμός είναι ούτε
βήμα, άλλη τουρκοκρατία δεν σηκώνουν οι ώμοι, ο τράχηλος, ο ελεύθερος άνθρωπος.
«Το την πόλιν σοι δούναι ούτε εμόν εστιν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή».
