ΤΑ ΤΡΙΜΗΝΙΑ
Θα ‘ναι, λέω, τα τριμήνια του ξαδέλφου του Αντώνη, μας έφυγε
τις μέρες του μεγάλου εγκλεισμού, ελάχιστοι μπορούσαν να τον συνοδεύσουν στην τελευταία
κατοικία, να περάσω να δώσω τα συλλυπητήριά μου στο Σαββή, το γιο και διάδοχο
στο κρεοπωλείο, το όνομα του παππού, της υπομονετικιάς Αλεξάντρας εγγονός, της μεγάλης
αδελφής του πατέρα, «τόσο ξαφνικά που μας
έφυγε», λέω, «όχι θείε μου, ο πατέρας είχε καρκίνο στους πνεύμονες, πήγαμε στους
γιατρούς, εγχείρηση και θεραπεία», του είπαν, «όχι», λέει, «τα έζησα με το
μακαριστό γιο μου, και τις θεραπείες και τους γιατρούς, νέος ήταν εκείνος,
έπρεπε, δεν θέλω όμως εγώ να τα ξαναζήσω», ο γιατρός του είπε, «τότε θα μας υπογράψεις,
για να σε αφήσουμε να φύγεις», φέρτε το χαρτί να υπογράψω, και υπογράφει το
φυσιολογικό θάνατό του, «έχεις έξι μήνες- ένα χρόνο ζωή», του είπαν, και συνεχίζει
ακάθεκτος και δυνατός τη δουλειά, στο κρεοπωλείο το τελευταίο του Σάββατο πήγε στις
πέντε το πρωί, άρχισε να κατακόβει αριστοτεχνικά, από μικρός στο σφαγείο,
τέλειωσε κατά τις εννέα, πήρε και τα μεζεδάκια του να του τα ετοιμάσει η
Αντρούλα του, η παιδική του αγάπη, Κυριακή έκατσε στην τηλεόραση να
παρακολουθήσει τη θεία λειτουργία, λίγα χρόνια πριν ερχόντανε περπατητοί στον
άιν Κασσιανό μας, εκεί στο τέλος, έβαλε και το πιάτο του με το ουζάκι του,
απόλαυσε τα επίγεια σαν άγγελος κι έγειρε κι αποκοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο. Κι
εκεί που πήγαινα να πω τα συλλυπητήριά μου, είπα πόση χαρά ένιωσα που ο Αντωνής
μας στάθηκε τόσο γενναίος στη ζωή και στο θάνατο, αιωνία σου η μνήμη ανιψιέ μας!
