ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΟΥ
Την πρώτη φορά που την έπαθα ήταν η πρώτη μου χρονιά σε
σχολείο, να διδάσκω Νέα Ελληνικά, διαβάζω μια έκθεση, ωραιότατη αρχή, «ο ήλιος
ανεβαίνει στο άρμα του και φωτίζει τη γη», ύστερα από καιρό, άλλη έκθεση, «ο
ήλιος ανεβαίνει στο άρμα του και φωτίζει τη γη», ρε λέω κάπου ξαναδιάβασα την
εικόνα, και μετροφυλλώ όλα τα τετράδια, στο τέλος ήταν του ίδιου μαθητή, α ρε
μπαγάσα λέω, νομίζεις πως βρήκες τη χρυσή μέθοδο να γράφεις ωραίες εκθέσεις; Κι
ύστερα συναντηθήκαμε συνάδελφοι, πάει καιρός. Ένας φιλόλογος, όταν διαβάζει
έκθεση μαθητή μαθήτριας, ξέρει πια το επίπεδο, δεν ξεγελιέται εύκολα, τον
φωνάζει και του τα βροντάει, να μάθει να εκφράζεται μόνος και να μη φοβάται,
δεν είναι οι σκέψεις δεν είναι ο τρόπος, δικά του να είναι, να αποκτήσει
εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Τούτο δεν συμβαίνει πάντα στα σχολεία. Ήταν μια φορά κι ένα καιρό της μόδας τα μαθητικά συνέδρια, και
γράψε και να ξαναγράψεις οι συνάδελφοι τις ομιλίες των παιδιών, και τα παιδιά τις
έλεγαν ωραία ωραία, κι οι σύνεδροι χειροκροτούσαν, άλλοι όμως ήταν οι
συγγραφείς. Το ίδιο και σε μαθητικές εργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά, αγνώριστα
γίνονταν τα μαθητικά γραπτά από τις επεμβάσεις των διδασκόντων.
Ήταν και το τρίτο και χειρότερο, όταν επρόκειτο για
εκδηλώσεις, κάτι για ψευδοκράτος, πολυτεχνείο και λοιπά, κατέφθαναν μέσω του
τότε φαξ του σχολείου, από άνευ αριθμού αμαρκέ φαξ, ψηφίσματα έτοιμα από
κομματικά γραφεία, και ομιλίες κι ώσπου να δεις και να πεις βρισκόταν έξω από
το γραφείο ο μαθητής εκπρόσωπος αβγ να τα παραλάβει.
Οπότε το θέμα δεν είναι αν έχει δικαίωμα το παιδί να πει τα
δικά του. Το θέμα είναι να είναι δικά του, και να μην το έχει χρησιμοποιήσει άλλος,
για να υποβάλει τις ιδέες του. Οπότε τα πράγματα είναι χειρότερα. Ηρεμήστε.
