Το ευτύχημα
Πω πω ρε παιδί μου, θα πουν κι οι ουνιτάδες -πώς τους λέτε;-,
γράφει κι αυτός για τους poor Turks,
βαλμένη την είχα την τηλεόραση, εκεί που έγραφα για το μεροκαματιάρη το σύνοικο
στοιχείο -που λέμε- να σου έναν παππού
να λούνεται στο κλάμα, «κι έρχομαι εδώ να δουλέψω», κι ανοίγει την πίσω πόρτα
του αυτοκινήτου να μας δείξει το στρώμα που θα κοιμηθεί το βράδυ( α βρε
κατακαημένε, χρόνια εμείς σε τέτοια αφρολέξ την βγάζαμε, στρωματσάδα ή ανοίγαμε
έναν καναπέ τη μέρα, τη νύχτα κρεβάτι, εφτά σε ένα διαμερισματάκι των δύο υπνοδωματίων,
ξέρουμε και καλοξέρουμε) περασμένα κι
αξέχαστα, κι εκεί που θυμήθηκε τα εγγόνια του ο εργάτης, πιάνει το κλάμα, «κι
αφήνω για δεκαπέντε μέρες τα εγγόνια μου», κι εμείς οι παππούδες «δι΄ελέου και φόβου
περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», αλλά εμείς μείναμε στο φόβο
και κάθαρση δεν βλέπουμε, αντίθετα την αδικία να ριζώνει και να γίνεται σημαία
πολιτικής των πολιτικών μας, που φαίνεται όμως πως ανήκουν στην τάξη των μη παθόντων,
γιατί όλα αυτά τα τερτίπια τους ακαταλαβίστικα μας είναι ακόμα.
Και βέβαια δεν τα ΄χουμε με κανένα απλό άνθρωπο που νοιάζεται
για το μεροκάματό του, άλλοι το ξανάπαμε παίζουν στην ράχη του κοσμάκη, κάθεται
ο άλλος σαν να ‘ναι στον καφενέ του χωριού του, κι από χωριό να μην είναι πάντως
«χώρκατος» είναι, «και ποιος νομίζεις πως είσαι εσύ, και ποιος νομίζεις πως
κυβερνά την Τουρκία; Και δεν μετράτε το μπόι σας, και δεν καταλαβαίνετε πως με
ένα πατσαβούρι που βάζετε, βυζαντινή σημαία, εξάπτετε τον ισλαμισμό μας και τον
πατριωτισμό μας και το σεβασμό μας στα ιερά και στα όσιά μας…», κι εμείς μένουμε,
ρε παιδί μου ποιος τα λέει αυτά; Και γιατί δεν ρωτά ποιος έκτισε την αγια
Σοφιά, ποιος είναι ο Θεός τους, ποιες
λειτουργίες γίνονταν εδώ μέσα; Να τον γράψει η ιστορία! Θα τον γράψει! Και τον Τραμπ και τον Χίτλερ έγραψε και τον
Ναπολέοντα και πάει λέγοντας, αλλά πες μας, σουλτάνε μας, τι έχεις να
επιδείξεις κι εσύ από πολιτισμό; Τι πέτυχες; Τα παλάτια τα μεγαλοπρεπή και τις τρύπες
στα βάθη της θαλάσσης που σου βγάζουν φύκια; Και θα στείλει τις φρεγάτες του να
συνοδεύουν τα γιαβούζ του, κι όλες οι θάλασσες δικές του, κι όλες οι πέριξ
χώρες, και δεν υπάρχουν Έλληνες , Αρμένιοι, Εβραίοι, γιατί τους κατάφαγε, δεν
υπάρχουν ούτε Κούρδοι ούτε Ρομά κι όλες οι άλλες φυλές της οικουμένης, μόνο Τούρκοι
υπάρχουν στην Τουρκία, ενώ εδώ, στο νησί, υπάρχουν οι Τουρκοκύπριοι, που θέλει γι’ αυτούς κρατίδιο, που δεν το αναγνωρίζει
κανένας εκτός από τον πατέρα του, κι έρχονται να δουλέψουν οι φτωχοί, κι
αφήνουν τα εγγόνια, και με το δίκιο τους τους πιάνουν τα κλάματα, κι εμείς παρακολουθούμε,
μια τους μεγάλους Τούρκους μια τους μικρούς,
καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι ανύπαρκτοι, ευτυχώς που υπάρχει ο κορωνοϊός και μας θυμίζουν
πως ακόμα είμαστε ζωντανοί και κινδυνεύουμε από αρρώστιες. Ευτύχημα κι αυτό!!!
