Εν ταις ημέραις εκείναις ανήλθον οι κύνες των κομμάτων εις το γραφείον του νεοεκλεγέντος και είπον αυτώ, «πρόεδρε, δος ημίν το επιβάλλον μέρος της ουσίας, τουτέστιν τα αναλογούντα υπουργεία», και είπεν ο πρόεδρος αυτοίς, «υπάγετε εις το εξώτερον και άφετέ με ποιείν ά υπεσχέθην εις τον δύσμοιρον και κακοπαθήσαντα λαόν». Ο δε λαός ακούσας εταράχθη σφόδρα.
Ανήλθεν δε και ο μεταμορφωθείς εκ δεξιών και εφίλησεν αυτόν, ελπίζομεν ουχί φιλήματι δολίω, και είπεν αυτώ, «τιμονιέρη καλέ, έχε εμπιστοσύνην εις ημάς, πάν ό τι καλόν ποιήσεις διά την χώραν ημών, ευρήσει ημάς παρά το πλευρόν σου. Και κρούσας την θύραν των ευρωπαίων ήνοιξα δι’ εσέ Κόμμα το Λαϊκόν».
Ο εξ αριστερών ελάκτισεν εις την γην και είπεν, «μη ημών τους κύκλους τάραττε, αντιτασσόμενοι εγεννήθημεν και αντιτασσόμενοι παραμένομεν. Μηδένα των εξ ευωνύμων υπουργοποίει. Πενθούμεν γαρ διά τον γενόμενον σεισμόν και διά τους αδελφούς τουρκοκυπρίους.»
Και εκείνοι μεν κατήλθον, ημείς δε αναμένομεν την επαλήθευσιν των προεδρικών διακηρύξεων και την διάψευσιν των κομματοκυνών. Ίδωμεν.
