Εκλογικά
Μπαίνουμε στη
δεύτερη φάση των προεδρικών εκλογών. Νίκος Χριστοδουλίδης και Ανδρέας
Μαυρογιάννης, από τον ίδιο πολιτικό χώρο, συνεργάτες του απερχόμενου Προέδρου,
με αποτυχία του Αβέρωφ Νεοφύτου, που οφείλεται εν πολλοίς στον ίδιο και στη
γραμμή που ακολούθησε, της αυτοπροβολής και υπερηφάνειας μέχρις ύβρεως.
Πολλές οι οπτικές
γωνίες από τις οποίες είδαν το θέμα δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, η
κομματική άποψη, ο ρόλος του προεδρικού, η μοναχική πορεία, οι διασπάσεις και
συσπειρώσεις κομμάτων, η συνέχιση της πολιτικής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας,
ενώ ο μόνος εναντιωθείς σ΄αυτήν Γιώργος Κολοκασίδης απέτυχε να πείσει
παίρνοντας το 1,33% των ψήφων.
Μη εμπλεγμένος σε
κομματικές διαδικασίες, απλά υποθέτω πως μεγάλα και σκοτεινά μαγειρεία έφεραν
στην προεδρία του ΔΗΣΥ τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Προβληματική για τον γράφοντα η
άνοδός του, εξ ου και η υπόθεση που οι λεγόμενες δημοκρατικές διαδικασίες είναι
πλήρεις ατομικού δηλητηρίου. Το ίδιο υπολογίζω πως συνέβη και με την προώθησή
του ως υποψηφίου προέδρου.
Η άρνηση του Νίκου
Χριστοδουλίδη να μετάσχει στην κομματική συμπαιγνία ανέδειξε έναν άνθρωπο που μπορεί να
τα βάλει με το κομματικό κατεστημένο και να πείσει το 1/4 του κόμματος να τον
ακολουθήσει, έχοντας την ίδια γεύση για τα εσωκομματικά.
Οι επιθέσεις που
δέχτηκε ήταν υπέρμετρες, από τον Αβέρωφ Νεοφύτου και τους οπαδούς του, από πολλούς δημοσιογράφους,
αντιστάθηκε όμως και εξελέγη πρώτος στην πρώτη ψηφοφορία.
Ο Μαυρογιάννης
δεν είχε την πολυτέλεια να μη δεχτεί την στήριξη του ΑΚΕΛ. Με ρίζες της δεξιάς,
με πατέρα αγωνιστή της ΕΟΚΑ, εμφανίζεται να ζευγαρώνει τις αντιφατικές ροπές των
αριστερών και δεξιών.
Το λεγόμενο Κέντρο
υιοθετεί τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Και τώρα μόνοι, Χριστοδουλίδης-
Μαυρογιάννης.
Προσωπικά δεν
περίμενα να παρακολουθήσω τις διαλογικές συγκρούσεις από τηλεοράσεως για να
κρίνω ή προκρίνω. Ήδη από δεκαετίας η στάση του Χριστοδουλίδη έδειχνε μια
σοβαρή εργασία στο Υπουργείου Εξωτερικών. Πιστεύω μάλιστα πως ο υπουργός των
εξωτερικών Χριστοδουλίδης διαμόρφωνε την πολιτική του προέδρου Αναστασιάδη στο
κυπριακό και όχι το αντίθετο. Πολλοί θυμούνται με πόσο φόβο δεχτήκαμε στην αρχή
την προεδρία Αναστασιάδη, φέροντος τα βάρη του δημοψηφίσματος του 2004 και της
ακόλουθης στάσης του με τη μετάβασή του στην Τουρκία, τη συνάντηση με Ερντογάν,
την καταγγελία έναντίον του Τάσου Παπαδόπουλου.
Ο Μαυρογιάννης,
ως διαπραγματευτής, μάλλον έπαιρνε γραμμή από τον πρόεδρο, καθοδηγούμενο από
τον Χριστοδουλίδη, υπουργό του των εξωτερικών.
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου
ασχολούνταν με τα καθημερινά εντός νήσου, και το τσιμέντωμα της κομματικής του
αυτοκρατορίας.
Δεν γράφω
διατριβή, δεν ανατρέχω σε εφημερίδες και περιοδικά, αυτή την εικόνα διαμόρφωσα
ως τώρα. Και αύριο; Ήδη η σπουδή που επέδειξε ο Πρόεδρος να καλέσει τα στελέχη
του ΔΗΣΥ στο προεδρικό δείχνει πως μάλλον συμβουλεύει να αποδεχτεί το κόμμα και
ψηφίσει στο δεύτερο γύρο τον Χριστοδουλίδη ως πρόεδρο της Δημοκρατίας, να είναι
ο ΔΗΣΥ συμπολίτευση και όχι αντιπολίτευση, για να κλείσει η πίσω πόρτα για το ΑΚΕΛ
να ξανακυβερνήσει, που ο Μαυρογιάννης άνοιξε,
θεληματικά ή αθέλητα.
