ΠΕΡΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ
αξιοπρέπεια, η στάση ζωής κατά την οποία σέβεται κανείς τον εαυτό του και δεν τον ταπεινώνει συμπεριφερόμενος ανάρμοστα, μικροπρεπώς, ευτελώς- η υπερηφάνεια, με ευγένεια ήθους, χωρίς έπαρση (Λεξικό Μπαμπινιώτη)
Πολλές φορές καταφεύγουμε
στα λεξικά να βρούμε τη σωστή σημασία λέξεων, γιατί τόση φθορά έχουν υποστεί
και υφίστανται, που χάνουν και το νόημά τους. Αφορμή για τη λέξη αξιοπρέπεια
μου δίνει η χτεσινή δήλωση Αβέρωφ Νεοφύτου, πως δέχτηκε με αξιοπρέπεια την
ήττα. Τι σημαίνει αξιοπρέπεια και πώς την έχει επιδείξει καθ’ όλη την
προεκλογική περίοδο; Ποιος ανέβαινε στα τράκτορ, ποιος μάζευε φρούτα και
λαχανικά, ποιος έκανε τον σερβιτόρο, ποιος όλα τα μπορούσε και κύριο σύνθημά
του ήταν αυτή η παντοδυναμία του; Δεν ταπείνωνε τον εαυτό του; Δεν
συμπεριφερόταν ανάρμοστα στο αξίωμά του; Δεν έδειχνε έπαρση μέχρις ύβρεως
καθημερινά με όλα εκείνα τα αυτός μόνο μπορεί; Αναξιοπρεπής και μόλις δέχτηκε
το μήνυμα της ήττας, αφού έσπευσε να δηλώσει υποψηφιότητα για αρχηγός του
κόμματος και πάλιν, μη χάσει η Βενετιά βελόνι. Και ανελλήνιστος…
Α ρε Θουκυδίδη,
κι οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους…τι να τα λέω, που εσύ τα λες καλύτερα!
«Για να
δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων. Η
παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ανδρεία και αφοσίωση στο κόμμα, η προσωπική
διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η
σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρίας. Η παραφορά θεωρήθηκε ανδρική αρετή, ενώ η
τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση
για υπεκφυγή. [3.82.5] Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν
ύποπτος. Όποιον επινοούσε κανένα τέχνασμα και πετύχαινε, τον θεωρούσαν
σπουδαίο, κι όποιον υποψιαζόταν σύγκαιρα και φανέρωνε τα σχέδια του αντιπάλου,
τον θεωρούσαν ακόμα πιο σπουδαίο. Ενώ όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να
μην χρειαστούν τέτοια μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι
τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να
κάνει κακό πριν από άλλον, ήταν άξιος επαίνου, καθώς κι εκείνος που παρακινούσε
στο κακό όποιον δεν είχε σκεφτεί να το κάνει. [3.82.6] Αλλά και η συγγένεια θεωρήθηκε χαλαρότερος δεσμός από την κομματική
αλληλεγγύη, γιατί οι ομοϊδεάτες ήσαν έτοιμοι να επιχειρήσουν οτιδήποτε, χωρίς
δισταγμό, και τούτο επειδή τα κόμματα δεν σχηματίστηκαν για να επιδιώξουν κοινή
ωφέλεια με νόμιμα μέσα, αλλά, αντίθετα, για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία τους
παρανομώντας.»
