ΑΛΛΟΥΣ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΟΥς ΑΚΟΥΣΤΑ, ΑΛΛΟΥς ΚΑΘΟΛΟΥ
Όταν πήρα
μετάθεση για το Γυμνάσιο Αθηένου, πολλοί συνάδελφοι έσπευσαν να με πείσουν να
διαμαρτυρηθώ, κι εγώ ρωτούσα, «υπηρετήσατε στην Αθηένου;» - Όχι, μου έλεγαν,
αλλά γιατί να πας εκεί;
Συνηθισμένος να
μη διαμαρτύρομαι, όπου με έστελλαν πήγαινα, πάντα με κέρδος, γιατί μάθαινα
νέους τόπους κι ανθρώπους, στην Αθηένου λοιπόν πέρασα δυο χρόνια αξέχαστα, ήταν
ο παράδεισος της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, μικρό σχολείο και προπάντων
νοικοκυραίοι άνθρωποι με τα όλα τους.
Κάπως έτσι και
τώρα, τον Χατζηγιάννη ούτε τον ξέρω ούτε τον αντίκρυσα, ξέρω πως είναι
τραγουδιστής, ήταν, λένε, τώρα δεν τραγουδά, αν και άκουσα πως την τελευταία
φορά ήταν εδώ και τραγούδησε κατά δύναμη (ήταν ανάμεσα στους τόσους κιθαρωδούς κι η
Στυλιάνα μου, η εγγονή) λοιπόν, ο άνθρωπος ήταν ή είναι τραγουδιστής, μουσικός,
τον τοποθέτησε ο Πρόεδρος υφυπουργό πολιτισμού, θεωρήθηκε από πολλούς η
ευκαιρία να τα ψάλλουν του Προέδρου, ακόμα δεν παρουσιάστηκε στη βουλή ο
άνθρωπος, «γιατί τον Χατζηγιάννη; Αυτός είναι τραγουδιστής», και χαχαχα και
χοχοχο, αφού δεν τον είδετε τον άνθρωπο, δεν ξέρετε αν μπορεί να διοικεί, πώς
θα τα πάει, κάντε υπομονή άνθρωποί μου συνάνθρωποί μου συμπολίτες μου…
Αλλά τι λέω.
Είναι δυνατόν να είναι όλοι ευχαριστημένοι; Πείτε τα κι εσείς να ξεσκάσετε…
