Ο καλύτερος ξάδελφος, τι ξάδελφος γιατί ως τώρα σαν αδέλφια περνούμε, όσοι ζούμε. Μικρός ήταν ένα ζιζάνιο. Νόμιζε κανείς πως θα κάψει τον κόσμο όταν μεγαλώσει, θύμωνε, νευρίαζε, δεν έβρισκες την ίσια του, η μάνα μου τον ανέθρεψε, η Μαρούλα κι ο Αντρέας είχαν πολλές δουλειές τότε στον καφενέ, τα Ελευθέρια. Σιγά σιγά όμως ο Χριστάκης γινόταν άλλος άνθρωπος, πρώτα στα γράμματα ήταν πολύ καλός, τον θαυμάζω γιατί ξέρει να γράφει ελληνικά καλύτερα από πολλούς με δοκτοράτα, βοηθούσε στα μαθηματικά και στα μαθήματα γενικά τα παιδιά του, έκαμε μια ωραία οικογένεια, ευτυχισμένος γιατί πέτυχε την Τασούλα, μια πραγματική οικοκυρά, που συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, ο Αντρέας του, η Μαρία, ο Μιχάλης, ο Κωνσταντίνος, ο Κυριάκος τα αξιαγάπητα παιδιά του, στις εξόδους τα βράδια αυτός μας παίρνει και μας φέρνει, του χρωστάμε πολλά, γιατί εκεί στο σπίτι του ξαναβρίσκουμε την παλιά μας γειτονιά και οικογένεια. Η εκκλησιά μας δεν θέλει άλλο καλύτερο γείτονα και πρώτο σε όλα βοηθό, ό τι χρειαστούν στον Χριστάκη, κι αυτός πάντα πρόθυμος, γι' αυτό κι είναι ο αξιαγάπητος, ο καλύτερος ξάδελφος, αδελφός. Να μας ζήσει ευτυχισμένος, να χαίρεται τα εγγόνια του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του, όλους μας.
