ΜΑΡΙΝΑ
Ακούω ακόμα τη
μητέρα να το τραγουδά, τόσα και τόσα παιδιά που μεγάλωσε, το νανούρισμα, «αγια
Μαρίνα και κυρά που ποκοιμίζεις τα μωρά», ή σε παραλλαγή, «αγια Μαρίνα της Τζιυρκάς
που ποτζοιμίζεις τα μωρά», αυτή η Μαρίνα είχε άλλη αίσθηση, η Τζιυρκά ήταν γνώριμη,
η αγια Μαρίνα της φαινόταν συγγενής, μια εκκλησιά υψωνόταν πάντα στα μάτια μου,
κι ύστερα ήρθε ο Ελύτης και τα σάρωσε όλα, με τη Μαρίνα των Βράχων, θάλασσα,
βράχια κοριτσόπουλα, κι εγώ την έβλεπα στου Τζιυρκού, εκεί στου Σκάρου το μποστάνι,
παραθαλάσσιο, στον Άγιο Επίκτητο, τόσα παραδεισένια καλοκαίρια, την έβλεπα να κάθεται
στα βράχια κι ύστερα βουτιά στη θάλασσα και ν’ ανεβαίνει στα ύψη, ν’ ανεβαίνει
τον Πενταδάχτυλο, να συναντά στο δρόμο τον παππού Παπάντωνη που ερχόταν με το
γαϊδουράκι από το Βουνό να λειτουργήσει και τον Αηεπίκτητο πριν γίνει παπάς ο
Αδάμος κι όλο ανέβαινε στον ουρανό κι όλο μου ξέφευγε.
Και τώρα, σκέπασε
η θλίψη τα πάντα, μαυρίλα στον ουρανό, φεύγει ολοένα η Μαρίνα, ταξιδεύει στον
άλλο κόσμο, μου στέλνει μηνύματα, πόση υπομονή, πόσα αμαρτήματα έχουμε ακόμα να
πληρώσουμε, τα μεγάφωνα του μουεζίνη με συντρομάζουν, «κάτελθε, ο εχθρός είναι στις
πόλεις και στα χωριά σου, δες τον ολοζώντανο και πάρε τα μέτρα σου. Η Μαρίνα
σου σε περιμένει στον άλλο κόσμο».
