Δύο μηδέν
Οι δυο κοινότητες της Κύπρου, σε αγώνες ενός αιώνα η μια
εναντίον της άλλης, παρουσιάζουν το παράδοξο, οι λίγοι «πούαρ τερκς» να νικούν
τους πολλούς, την ελληνική κοινότητα της Κύπρου, εξού και οι εορτασμοί και
θρήνοι είναι αντίστοιχοι, δύο μηδέν εορτασμοί υπέρ των τουρκοκυπρίων και μηδέν
δύο θρήνοι και οδυρμοί των πολλών ελληνοκυπρίων. Το μέγα πολιτικό χαρτί είναι να
το παίζεις ο μικρός και αδικημένος, ενώ στην πραγματικότητα είσαι ο πολύς και
αδικών, αφού έχεις τη σουλτάνα την καλοφαγού, την οποία όμως ξεχνούν χρόνια και
ζαμάνια οι ελληνοκύπριοι, οπότε κι αυτή εμφανίζεται δι’ αέρος και θαλάσσης, και
χτυπά δι’ ανόμων χημικών όπλων και ναπάλμ, που μόνο εμείς βλέπουμε, οι άλλοι
πρέπει να είναι της Χιροσίμα για να τα δουν.
Η Τουρκία αλωνίζει αιώνα σχεδόν τώρα, με τα σχέδια του Εριμ,
με τα οράματα Ερντογάν, με τους αξιωματικούς
των μυστικών υπηρεσιών, με τους δασκάλους,
με την οργάνωση και την εξάσκηση στα όπλα νέων και νεανίδων, με
παραστρατιωτικές και τρομοκρατικές οργανώσεις, μια λέγονται «βολκάν», μια «τμτ»,
«διχοτόμηση ή θάνατος» το σύνθημά τους, ενώ το δικό μας από «ένωση» έγινε «επανένωση
της πατρίδας μας», ένα άλλο όνομα της διχοτόμησης, αλλά στο πιο σοφιστικέ, «δ.δ.ο.».
Κι έτσι, ενώ εμείς θρηνούμε τα αθώα θύματα της Τηλλυρίας,
αυτοί το γιορτάζουν κανονικά μεταφερόμενοι από θαλάσσης και αέρος, εκείνο όμως το
από ξηράς είναι το πρόβλημα, γιατί ζητούν και παίρνουν από μας την άδεια να μεταβούν
στα Κόκκινα για να γιορτάσουν τις βόμβες με τις οποίες έκαψαν τα παιδιά μας, κι
εδώ είναι το αναξιοπρεπές για μας, αντί
να τους απαγορεύσουμε τη διάβαση, ή τουλάχιστο να ζητήσουμε να σεβαστούν τους νεκρούς
μας, τους επιτρέπουμε με πολλά τραγούδια και παρατράγουδα να γιορτάζουν και να
εκφωνούν τους πανηγυρικούς τους της οκάς, ενώ οι νεκροί μας πρέπει να ετοιμάζουν
όλο το χρόνο στους τάφους τους, καμένοι, το φαρμάκι τους, για να μας το χύσουν τέτοιες μέρες, αφού είμαστε και
φαινόμαστε -ασυζητητί- πολύ ανάξιοι.
Ούτε για το φτύμμα τους!
