Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Δεν έχουμε
λειβάδια, ποτάμια, θάλασσες
παρά μόνο
στέγες σφιχταγκαλιασμένες
ανοιχτές
πόρτες
παράθυρα για
τον ήλιο και τον αγέρα.
Κάτι στενά
δρομάκια
κρυφακούν τις
νύχτες τις καρδιές των στρατιωτών
διακρίνουν στις
ρωγμές των ύπνων τους
το κορίτσι
που περιμένει,
τον πατέρα
και τη μάνα
κι ένα
καντήλι απόλυσης.
Στους φουσκωμένους
τοίχους των σπιτιών
χαϊδεύεις τ’
αποτυπώματα της παλάμης μας
καθώς
παίζαμε χωστό
και
μετρούσαμε δυνατά
την ώρα που ο
χότζας σφαγίαζε τη γαλήνη
με τα
μεγάφωνα,
τα γυμνά του
στήθη
το στουπί
βουτηγμένο στο πετρέλαιο
κάτω από τη
μεγάλη μας ξώπορτα.
Δεν έχουμε
λειβάδια, ποτάμια, θάλασσες
μια εκκλησιά
στο κέντρο
έναν
ευλογημένο αυλόγυρο
στις γωνιές
οι μικρές φωνές μας
κι ύστερα οι
βόμβες, οι όλμοι,
να χτυπούν τις
σφιχταγκαλιασμένες στέγες
κι οι πόρτες
ν’ αδειάζουν τις ψυχές μας.
