ΤΑ ΚΟΚΚΑΛΑ
Στο σπίτι μας στη Μόρφου ήταν δυο πίνακες του φίλου μου
μακαριστού Μίκη Φοινικαρίδη, ο ένας παρουσίαζε σε κολλάζ την Μόνα Λίζα με
επεμβάσεις γεωμετρικές του Μίκη και ο άλλος, εκτυπωμένη εικόνα, παρουσίαζε σε αποχρώσεις καφέ αρχαία ελληνική
μορφή και απέναντί της όρθιο ένα ανθρώπινο κόκκαλο.
Ο Τούρκος από την Πάφο, που κάθεται στο σπίτι μας εδώ και
πενήντα σχεδόν χρόνια, δεν ξέρω αν ζει, όταν το επισκέφτηκαν η γυναίκα κι οι
κόρες, να ξέρουν τουλάχιστο τα παιδιά τον τόπο και την γη τους, ρωτούσε να
μάθει το συμβολισμό της αρχαίας μορφής και προπάντων του όρθιου κόκκαλου. Δεν
πήρε απάντηση, χρόνια όμως ύστερα, που το σκέφτομαι τώρα, ένας τόπος με αρχαία ελληνική
μορφή και τόσα κόκκαλα των Ελλήνων ιερά θαμμένα σ’ αυτόν, που δημιούργησαν
πολιτισμό, όχι για να τον καταπατά ο κάθε, όπου και να σκάψεις αυτά βρίσκεις,
κόκκαλα ιερά, πολιτισμό, όπως σ’ όλη τη Μικρά Ασία, στον Πόντο και στις κοιτίδες
του Ελληνισμού, στον Πενταδάχτυλο.
Κόκκαλα ροβολούν
από τον Πενταδάχτυλο τη νύχτα,
Κάθονται στο προσκεφάλι μας
Μ΄ένα σπαθί στο χέρι
Μια μαχαίρα
Και χτυπούν τη μάνα, τον πατέρα,
την αδελφή,
Όλους εμάς που ξέρουμε πως τα
πλένει
Χρόνια η βροχή
Τα χαϊδεύει
Χρόνια ο ήλιος
Η Παναγιά μας κι ο Χρυσοσώτηρας
Τα σκεπάζουν τις μέρες
Τ’ αφήνουν να κατεβαίνουν τις νύχτες
και να ρωτούν
Ως πότε… ως πότε.
Αλλού κοιμούνται τον ύπνο του καφενέ
Αλλού ξαγρυπνούν
Χρόνια τώρα
Με μια μορφή τσιγκέλι να τους τρομοκρατεί
Με άγριες διαθέσεις και ραβδισμούς
Παρθένες βιάζονται
Μανάδες με το παιδί στην καρδιά
Που φουσκώνει να το χωρέσει
Νάνι νάνι να μην πονέσει
Κι όλα αυτά είναι μικρά να τα λες
Μεγάλα και βαθιά να τα ζήσεις.
