Πεγειώτη
Θες να πεις, Γιάννη Πεγειώτη φίλε μου, έχεις καμιά σχέση με
την Πέγεια; Ή θα καταντήσουμε του Παπαδιαμάντη που μας έδωσε τη Σκίαθό του και
την αθανατίσαμε στη μνήμη, κι όταν την επισκεφτήκαμε είπαμε πως αυτή του Αλεξανδρή
είναι πιο ωραία από την πραγματική, τουριστική, κοσμοπολίτικη, πρόβλημα αν θα
την αναγνώριζε ο καλόγερος συγγραφέας αν
ξαναρχόταν στη γη.
Κι έτσι είπαμε κι εμείς να δούμε την Πέγεια, μια τεράστια
πολιτεία, χάνεσαι στους δρόμους, ευθεία σχεδόν δεν υπάρχει, πήραν οι ντεβέλοποι
τα όρη και τα παραρά, καθένας και το οικόπεδό του, το τετράγωνο και τα
ξεροχώματά του, άντε καμιά τερατσιά μέσα μέσα, και τώρα, αδιέξοδα των
αδιεξόδων, φυτεύεις στη γη ένα συγκρότημα κατοικιών, το μεγάλο κόλπο είναι μια
πισίνα στο κέντρο, έλυσες το πρόβλημα, το μικρό κόλπο είναι και μια
βουκεμβίλια, να ρίχνει τα λουλούδια στην πισίνα, να έρχεται το πρωί το παιδί να
καθαρίσει, άντε και δυο τρεις κάκτους και μια φοινικιά απαραίτητη, να κάμουμε
τη δική μας μαγευτική πολιτεία, εξωτικά πράματα, και το βουνό, απλώνεις το χέρι
και το αγγίζεις στην κορυφή, χαϊδεύεις πρωινά σύγνεφα, και νυχτερινά κοντά στον
άγιο Γεώργιο, α, εδώ θα ήθελα να ψάλλω, να αντικρύζω τη θάλασσα στο ευλογητό και
στο δι’ ευχών, να βλέπω τον ουρανό να
ενώνεται με τη θάλασσα, και τα βαριά σύγνεφα με τη μαυρίλα τους να κρέμονται κουρτίνες.
Μα για ποιο πράμα μιλάς, να μου πεις! Ξεφούσκωσε η Κερύνεια,
ξεφούσκωσε η Αμμόχωστος και παραφούσκωσαν Λάρνακα και Λεμεσός και Πάφος,
καθεμιά και το βασίλειό της, σχεδόν την κυβέρνησή της, με το διαβατήριο να
περνάς, φύτρωσαν στα βουνά καινούργιες πολιτείες, μια αγια Νάπα άγνωστη στους πολλούς
κι ένα Παραλίμνι, ποιος τα πιάνει, ένας ολόκληρος κόσμος περιμένει τον
τουρισμό, πουλούμε βουνό, θάλασσα, ήλιο, κι εγώ ρωτώ τον Πεγειώτη αν έχει σχέση
μ’ αυτή την Πέγεια που βλέπω αυτές τις μέρες και στους δρόμους της χάνομαι.
