Κεφάτη μου ξύπνησε σήμερα η μικρή Δευτέρα, ετοιμάζει το καλαθάκι της, ν’ ανέβουμε στο βουνό, λέει, Δευτέρα της Λαμπρής σήμερα, και ποιος μένει σπίτι, το εκκλησάκια μόνα κι ερημικά ολόχρονα, σήμερα έχουν την τιμητική τους, όλο το χωριό για εκεί πάνω λογαριάζει, κι οι νιοι κι οι νιες κι ο βιολιστής κι ο λαουτάρης, τα παιχνίδια τα παλιά έρχονται στη μνήμη, οι σούσες, το λιγκρί, ο ποταμός, αλλιώς αλλού ονομάζονται, ο παπάς ετοίμασε τα πάντα για τη λιτανεία, τις περισσότερες φορές έπαιρναν μαζί τους και τη μεγάλη εικόνα του αγίου Γεωργίου, συνεορτάζοντος, δε θέλει και πολλά τέτοιες μέρες να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος, τώρα παίρνει μολύβι και χρωματιστά, φτιάχνει ένα βουναλάκι, του βάζει ένα απλό κι απέριττο εκκλησάκι, κόσμος πολύς ένα γύρω και πολλά τα γέλια κι οι χαρές, μέρα που πανίζουν, μια φορά τον χρόνο να φορέσουν τα καινούργια οι μεγάλοι έρωτες, ευκαιρία να ιδωθούν, να ρίξουν τις ματιές της αγάπης, άντε Δευτερούλα μου, στο σπίτι σου!
