ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Σε πολλές εκκλησιές πήγαμε σήμερα, στην Κύπρο και στην
Ελλάδα, στην Κωνσταντινούπολη και στην Ιερουσαλήμ, νησάκια, εκκλησάκια,
μοναστήρια, άλλες μεγαλόπρεπες, άλλες φτωχικές, όσοι ξέρουν από παράδοση είδαν τους
ιερείς στα πράσινα, όσους έχουν, περίμεναν τον ήχο ‘άγια’ και τον άκουσαν, άλλοτε λίγο βαρύ, από το
πρωί, ‘άγιος Κύριος ο Θεός ημών’ τρις, και η ανάγνωση της ευχής στις ελιές και
στα βάγια, το κοφήνι κάποτε γεμάτο ελιές και βάγια, τώρα τίποτε, ελάχιστες
ελιές στο σακούλι, οικογενειακές, για το σπίτι κάπνισμα, όταν έρθει η ώρα του,
μα τόσα τυπικά έχει η εκκλησία; Τα πάντα έχει καθορίσει, και το ψάρι που θα
φάει σήμερα ο νηστέψας, και το χρώμα της ιερατικής στολής, και τους ήχους της ημέρας,
και την τάξη και ακολουθία, «μην ασχολείσαι με αυτά, τυπικά και ακαταλαβίστικα»,
λέει ο ένας, « χάσιμο χρόνου», λέει ο άλλος, και μένεις με τη σοφία των
γερόντων, με τη μέγιστη σημασία της παράδοσης, και σκέφτεσαι, ‘μήπως εγώ είμαι
πίσω που δεν τα ξέρω, που δεν τα ζω, που τα πήρα όλα επιφανειακά’, και
συνδυάζεις, από την αγιογραφία της ημέρας ως την στροφή του ιερέα προς τη δύση
όταν διαβάζει το ευαγγέλιο στη λιτανεία, δεν είναι για να ζαλίζεσαι αλλά για να
θαυμάζεις, δυο χιλιάδες χρόνια λατρείας, ίσως λιγότερα, αλλά η συσσωρευμένη
σοφία των πατέρων είναι εκεί, να την μελετάς και να μαθαίνεις, να σέβεσαι και
να ακολουθείς, να μην επεμβαίνεις, να μην νεωτερίζεις, μην παίζεις εν ου παικτοίς,
μα δεν μας είπες για την ταπείνωση, για το γαϊδουράκι, για το στόμα των νηπίων
που κατάρτισε δοξολογία στον Χριστό! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
