Περί ποιήσεως
Δεν ξέρω αν ό τι διαβάζω, που γράφεται ως ποίηση είναι και
ποίηση, γι’ αυτό πολύ το σκέφτομαι, ευτυχώς έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας,
ποιητής και ποιώ και ποίημα, αμέσως με μεταφέρει στον Ποιητή των πάντων, που
εποίησε μόνω τω Λόγω, και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως και εγένετο φως, κι έτσι
συνδέω την ποίηση με την προσευχή, με την εξομολόγηση, θα πρέπει δηλαδή να βγαίνει
από βαθιά, από την ψυχή την καθαρή του ανθρώπου, ή τη ανάγκη του να καθαρθεί,
να εκφραστεί, κι ο Λόγος σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι μόνον λογική, θα ήταν
έτσι σκέτη επιστήμη, αλλά με το Λόγο πρέπει να εννοούνται και η πλαστικότητα, ο
Πλάστης, η εικόνα, η μουσική και ο ρυθμός, και γι’ αυτό συνυπάρχουν στην ποίηση
και οι άλλες τέχνες, το θεάσθαι, ή και το χορεύειν, οπτικές και άλλες εικόνες, όλες
οι αισθήσεις εξευγενισμένες να λειτουργούν και με το λόγο μεταφερμένες, ωσάν εκ
του ουρανού. Ποίηση, ποιητής, Πλάστης, Λόγος, όλα αυτά συνυφαίνονται και με το
ρυθμό, τις εικόνες και τις λέξεις βασικά, μ΄ έναν παράξενο τρόπο έρχονται στην επιφάνεια
κι ύστερα λειαίνονται, στρογγυλεύονται, στιλβώνονται, φτάνει νομίζω να έχουν
όσοι γράφουν εκείνη την ενδόμυχη πίστη πως ό τι γράφουν είναι γνήσιο και δεν
είναι μόνο η επιφάνεια, αν και επιτρέπονται πολλάκις και οι ασκήσεις επί χάρτου,
τέχνη γαρ. Ο αναγνώστης, εφόσον είναι επαρκής και οξυδερκής ή ευαίσθητος στο
λόγο, οσφραίνεται και διαισθάνεται το αναγιγνωσκόμενο, γι’ αυτό και μπορεί να
αποφαίνεται και με τις γνώσεις, την πείρα και τα συναφή. Κι όλα αυτά τελειώνουν
με ένα ν ο μ ί ζ ω, τις μέρες τούτες του εγκλεισμού και της αναμονής για
επάνοδο στην ομαλότητα.
