Πίστις, ελπίς, αγάπη, ταπείνωση, μήπως, λέω, είναι
ταυτόσημες έννοιες, αφού πίστις είναι ελπιζομένων υπόστασις, κατά Παύλον, άρα
το οριζόμενο πίστις αφού το ορίζει διά του ελπιζομένου, πίστη και ελπίδα είναι
το ίδιο, πίστη, δηλαδή εμπιστοσύνη, ελπίδα πως υπάρχει κάτι που δεν συλλαμβάνουμε
με τις αισθήσεις, όμως το διαισθανόμαστε ή το νιώθουμε με άλλες κεραίες, πίστη,
ελπίδα αλλά και αγάπη, αφού ουσία της αγάπης είναι η θυσία, άρα αγάπη είναι η θυσία
εαυτού, για να πλησιάσουμε τον άλλον, όπως και πίστις είναι θυσία του εγωισμού μας,
πως τα ξέρουμε όλα και κατέχουμε τα πάντα, συνειδητοποιούμε όμως πως είμαστε μηδενικά,
και αποδεχόμαστε την παντοδυναμία άλλου, όπως κι αν τον ονομάζουμε, λέει κι ο
Αισχύλος στον Αγαμέμνονα στο χορικό. Όλα όμως πάλι αυτά μας οδηγούν σ΄εκείνη τη
ρήση του Κυρίου, αν θέλει να σώσεις την ψυχή σου, να την απολέσεις πρώτα, να
διαγράψεις τον εγωισμό, απαρνησάσθω εαυτόν, και να οδηγηθούμε στην ταπείνωση,
κι έτσι πάλι φτάνουμε, πίστις, ελπίς, αγάπη, ταπείνωση, αυταπάρνηση, γενηθήτω
το θέλημά Σου.
